2010-06-21

ESTRIPTIS


Toki eder honi esker ez dut burua galdu bost urte hauek eta gero... Central Parkeko "reservoir" deritzon tokiagatik... Gure etxea ilargiaren eskumaldean dagoen dorre altu horren aurrean dago. Sukaldetik ikus daiteke laku artifizial txiki horren zati bat, neguan batez ere, zuhaitzak biluzik daudenean. Beste egun batean sukaldetik ateratako argazkiak hemen jarriko ditut, eszena eder hori zurekin partekatzeko.

Cómo lo saben en el espacio?
los que están entre las estrellas
Cómo saben cuando es de día o de noche?
Esa imagen que se asemeja
al vacío que he sentido muchas veces
entre todas las estrelladas de mis noches
y que se que muchas veces sientes,
ese vacío que es el peor de los males.
Ahí donde no hay lugar a medias tintas
ahí donde no habrá nunca “medio lleno”
porque no hay ni habrá nada dentro.
Ese vacío de no poder proyectarse
el vacío sin futuro
donde ya has dejado de soñar.
Y no hay salida. No hay alternativas.
Ese vacío que se no se puede ocupar
como el útero anciano
o tu cuerpo lobotomizado.

Y si yo me volviera a desnudar
en este escenario en blanco y negro
delante de tus cansados ojos?
Lo haría poco a poco.

Espera, ten paciencia…

Ahora viene el estriptis de mi alma.
Para esas horas de vacío, de madrugada
donde no hay nada que hacer
y solo te queda ser un voyeur.
Y observar mi desnudez,
como nunca esta vez.

Quiero que sepas que no estoy vacío
que no he dejado de pensar
que soy especial
que no he dejado de esperar
mi oportunidad.
Aunque se que es más poético
dejar de cantar
cortarme las cuerdas vocales
y hacer lo mismo con esas de nylon,
y quedarme en silencio
y escribir sobre el vacío
y sobre el olor de mis miedos.
Pues no.

Quiero que sepas que sigo creyendo
que soy alguien especial
que no voy a abandonar
por muy jodido que se ponga esto
por muy mojado que esté aquí dentro
por muy poco aire que me quede
cuando meto la cabeza entre mis rodillas

Sigo desnudándome. No apagues la luz.

Quiero que sepas que soy un impostor
que pretende ser alguien que no soy
y que una vez sin mi ropa
ahora ya lo podemos ver.
Y entonces ya no importa
volver a vestirse de mentiras
y lo único que me queda es ser auténtico
y lo único que me queda es ser sincero.

Sigo proyectándome a un escenario
porque soy una estrella más
en las desgarradoras noches del grito.

No apagues la luz
no me importa estar desnudo
que me veas libre de la falsa visión
y que te ocultes
detrás de vergüenzas adolescentes
ya no tenemos tiempo para sandeces
no me quitaré los pendientes.
No tienes que mirar,
a mi ya me da igual.
Tampoco me tienes que tocar si no quieres.
No pasa nada. Es el vacío.

- Es de noche o es de día? - pregunta el astronauta

No viene nada en mi manual
Llevo muchas horas viendo la luna
esto no puede ser normal.
La luna es como este papel
solo brilla a veces.
solo brilla cuando quieres
y a veces no la ves.
Ya puedes apagar la luz…


PDFa hemen jaitsi

No hay comentarios: