Mostrando entradas con la etiqueta LITERATURA. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta LITERATURA. Mostrar todas las entradas

2012-11-27

LEHIAKETAK


Aurten hainbat lehiaketan parte hartu dut... Lasai. Ez dira edertasun txapelketak izan. Momentuz isiltasuna da nagusi. Badakizu horrek zer esan nahi duen. Lo importante es participar. Ziur! Esaiozu hori beti galtzen duenari. Fijo poztuko dela.

Lehiaketek, saririk ez ezik, zerbait ematen didate; epe bat eta irakurleren bat edo beste (epaimahai kide gizajoak). Epeak, idazlana bukatutzat eman behar deneko egun horrek, idaztera bultzatzen dit. Irakurle ikusezin horien kritikak irakurtzea gustatuko litzaidake eta horietatik ikasi. Lan izugarria izango litzateke beraientzat. Pena bat.

Gaur Lasarte-Oriako XXVI literaturako lehiaketako emaitza jakin dut oraintxe bertan, aurreko astean publikoa egin zena. Nik webgunez webgune galdu behar dut denbora emaitzak bilatzeko. Isiltasunak zer esan nahi duen badakit, hortaz, ego-kolpe berririk ez. Baina nork irabazi nahi duen jakin nahi dut beti. Kuriositateak hil zuen katua. Ikastolan nire bihotzeko neska harekin alde egin zuen tipoaren aurpegia ikusi nahi izan nuen bezala. Fakultatean maite izan nituen N1 eta N2 beraien mutil-lagunekin distantzian zelatatzen nituen moduan. Lasarteko lehiaketako hiru kategorietan parte hartu nuen (bai, optimista eta estajanobista bat naiz, masoka pixka bat ere). Hiruretan irabazitako pertsonen izenak googlen sartu eta beste zenbait lehiaketak irabazi izan dituztela ikusi dut.

Laster hemen aurkituko dituzu bidali nituen mikrokontakizun biak. Exhibizionismoaren ajeak. Biak Bagan irakurri ditut jada, baina bertsio luzeago eta landu-zuzendu-berridatzi gabekoan. JK eta Heriotzaren aurpegian dira hain zuzen.


2012-11-22

OSTEGUNAK


Lehen Bagak ostiraletan bidaltzen omen zuen bere propaganda... baina inpaziente batzuk gara. Agian Gasteizen ikasi genuelako edo... Agian Jon Arretxek udan okupatzen zuen etxean bizi zen neska batekin maitemindu nintzelako, Jonek Ostegunak idatzi zuen garaian (gustatu zaidan Jonen liburu bakarra... barka nazala gustu txarragatik)... Agian Jon aurtengo udan Guggenheim ondoan ume batekin jolasten ikusi nuelako... paparazzi urizar hortik egon zelako...



Life is too short
and then you die

a tomar por culo, jodddder! (ponte los tirantes)

2012-11-20

MODELOA: BACKSTAGE


Hamar urte nituenean Suediako kanpinetan beste hainbat neska ederrekin batera bizikletan ibili ohi nintzen. Modelo izan nintekela ezin jakin. Beste lagun guztien antzera. Horia eta beltza nire koloreak. Altua. Adats errubixa. Esku ederrak. Irribarre handia. Hortz perfektuak. Klabikula indartsuak. Titi txikiak, jausiko ez direnak. Ipurdi gogorra. Argala... Anorexika ia. Kirolaria.

Orain Lisbeth Salander hil egin beharko dut, David Fincherrek zuzenduko duen Millenium deritzon istorio horien bigarren partean. Gidoia ikasten nabil. Aktoresa izan naitekela dirudi. Scarlett Johansson ez delako suediarra. Bere aita danimarkarra da, eta bera NY fucking citykoa da.

Nire agenteak Ingrid Bergmanen elegantzia dudala dio.


2012-11-16

¿QUÉ QUIERO LEER?



Dicen que escriba lo que me gustaría leer. Así de simple. Me dicen que sobre todo no cite. Que no sea pedante, ni cultista. Que no describa, porque no sé. Que trabaje los personajes. Que me pierdo y devaneo. Que no tengo claro a dónde quiero ir.

Acción y más acción. Que la gente quiere acción, y solo eso. Que a nadie le interesa aprender nada. Que todo el mundo está harto. Que nadie lee. Que mi estilo es caótico, mi ritmo irregular, mis diálogos son mediocres y discordantes. Que no me cree nadie. Que no me entiende nadie. Que el melodrama apesta. Que me lea en voz alta. Que escriba lo que me gustaría leer.

Me dicen que no haga caso de lo que me dicen otros; que preserve mi voz. Que haga lo que me de la gana. Que disfrute de la libertad del anonimato. Que nadie está mirando. Que no habrá testigos. Solo víctimas y verdugos.

Que lea lo justo. Que si leo mucho, copiaré y perderé mi esencia, mi estilo. Que no tengo estilo. Que lea mucho. Todo lo que pueda. Que no deje de leer. Que no deje de escribir. Que no importa el idioma.

Que tengo talento. A veces. Pero que tengo que trabajar mucho mis textos. Que me tengo que sacrificar. Que es como todo. Que todo cuesta. Que escriba cuando la bestia me posea. Cuando, sin previo aviso, me desnude y me viole… a las dos de la madrugada, en la cola del supermercado o en la escuela rodeado de la felicidad infantil. Esa que no se ha perdido. Esa que intento reaprender durante tres horas cada tarde. Imaginación y felicidad que tomo prestada a diario, como vampiro.

Una vez enculado no debo sentirme humillado. Debo ser humilde. Más humilde. Dicen que deje reposar el texto y que vuelva pasado un tiempo. Que lo corrija como si no lo hubiera escrito yo. Como si fuera un loco amnésico. Que lea y relea, y deje solo lo esencial, lo necesario. Que debo desprenderme de mí. Que pula a hueso.

Que empiece desde cero. Que la novela es una mierda. Que la historia de amistad es débil, es redundante, es poco interesante. Que la aniquile. Que la olvide. Que la historia vale la pena. Pero solo eso. Que se nota demasiado que no tengo nada que contar. Que soy un buen pescador, pero nada más.

Que destruya todo. Que asesine lo que no vale. Que las palabras no sangran. Que será el crimen perfecto, porque nadie estará mirando. No habrá brutalidad policial ni tortura despiadada. No habrá asesinos en serie vestidos de juez. No habrá más impunidad.

Dicen que cuando algo me emociona e inspira de verdad, estoy próximo a hacer literatura. La emoción es la violación en sí misma. Ese conjunto de hechos extraordinarios que me esculpen. El fluir de la bestia caliente incontrolable me saca a patadas de la fila del supermercado y me clava en el suelo con mi libreta negra. Estoy desnudo con mis ropas hechas añicos. Soy mendigo, paria social seducido por los cantos de sirena. Es cierto que nadie está mirando. Es cierto que nadie está escuchando.

Esos gritos, todas esas voces discordantes, mi loquero imaginario las llama crisis existencial. Una más. Yo prefiero llamarlos revolución. Pero una de verdad. No como unos empujones de esos, disfrazados de pelea callejera, que no terminan en nada. Un combate donde muere gente. Donde algunas voces serán silencio y memoria.

Y vuelven… que no adorne. Que mis palabras no son navidad ni festival de primavera ni fiesta de aniversario. Que mi escritura esta hecha de acciones, de cortocircuitos de palabras directas que golpean. Que edite. Que deje que la fuerza de la evocación le permita al lector emocionarse sin que lo lleve de la mano.

El problema son las unidades de medida.

¿Cuánto tiempo tengo que esperar para volver al texto? ¿A quien quiero engañar? No sé esperar. Soy un puto impaciente de mierda. Impaciente  porque quiero que el lector me rescate, quiero que mis viejos amigos estén al otro lado. Odio la soledad. Escribir es soledad. Me corroe comunicarme.

¿Cuántas palabras valen? ¿Cuántas acciones? ¿Qué personajes son buenos? ¿Y que hago con los diálogos? ¿Cuándo una descripción es demasiado larga? ¿Quién dicta las normas? ¿Quién decide que Picasso es bueno y que Luisa González no? ¿Quien distingue al genio del mediocre?

La lista de preguntas es interminable y lo congela todo. La literatura cuántica no es para mí. Estoy atenazado. Atado de pies y manos. Detenido. Y no hay fianza. Y no hay llamada. Solo hay una víctima y un verdugo. Los dos están en la misma celda húmeda.

Mis voces no se callan. El día que se callen dejaré de tener miedo. Mi adiós no será una muerte estilo imperio. Será un silencio más. Pero este será eterno. Entonces me daré cuenta de que los demás estaban ya muertos. Que por eso estaba solo. Solo con mis voces. Todas las equivocaciones darán igual. Ya no habrá ningún misterio.

De momento he empezado a escribir mi segunda novela. Porque el escritor escribe, nada más y nada menos. El asesino vive su condena. Esta vez escribiré lo que quiero leer.


2012-10-05

10.11.12: MITOMANIA BI


Aurrekoan mitomaniari buruz hitz egin nuen, BTX adibide bezala hartuta.

Gaur beste idolo batekin nator. Ez beste idolo batekin. Idoloarekin. Niretzat Pako, Pako delako. Ereinera itzuli da, Kcappo obra nagusia, 1985ean -ardo urte ezinobea- argitaratuz Pakoren lana denon eskuan jarri zuen argitaletxera. Aurretiaz Narrazti Ozena (1982) argitaratu zuen Azpeitiko Udalak, baina Kcappo, Kcappo da. Pako, Pako den bezala.

Orain Independetziaren paperak lanarekin datorkigu urrestildarra, urriaren 11an (10.11.12) Donostian aurkeztuko duten saiakera lana, alegia:



Nik oraindik Plazer Bat Izan duk Benito! irakurtzeke daukat. Baina azken hau ere erosi eta irakurriko dut. Pako, Pako delako.

2012-07-03

EZ ZARA NIRE LAGUNA VI (AZKENA)


Egun batean Berdaitzek Naiararen gutuna jaso zuen. Hortik aurrera Euskal Herria Uruguaytik hurbildu da. Gaur arte. Gaur Naiararen azken gutuna iritsi baitzaio eta dena lehen bezala gelditu da. Uruguay oso urruti dagoelako. Euskal Herria oso urruti dagoelako. Nik, zu banintz, hauek irakurriko nituzke lehenago (irakurriak ez badituzu); Lehen gutuna, bigarrena, hirugarrena, laugarrena eta boskarrena. Bakoitiak Naiararenak, bikoitiak Berdaitzek idatziak.

Montevideo, abuztuak 6.


Azkenengo gutun bezala aurkezten duzu zure gutuna. Zuk esan bezala, kuleroak kendu nituen zure letrak irakurtzeko, eta egurrezko mahai gainean belauniko jarri nintzen zure atzamarren zain. Gona azpitik sartu ziren zure eskuak eta, lurrean kukubilko, nire ipurmasailak musukatzen hasi zinen. Koskada txikiak eta arnas luzeak, nire gorputzaren usain guztiak aurkitu nahiko bazenitu bezala.


Mingainak bidea ireki zuen atzetik aurrera, bi aldaka-mendien arteko ibaiaren aztarna bila. Zure mingaina eta sudur punta sentitzen nituen ipurdi eta aluaren arteko tarte infinituan murgildurik. Gora eta behera, mihiaren bidez nire zuloei neurria bilatu nahi zenien. Zure listua nire isuriarekin nahasten hasi zenean, klitoria gorri eta lodi nuenean, zure ezpainek nire ezpain lodiak musukatzen zituztenean, nire bizkarrezurra bakarka mugitzen hasi zen kokzixetik burmuinera plazerra bidaliz. Oilo-ipurditan egin nuen eztanda zure lehenengo atzamarrak sarbidea aurkitu zuenean. Hiru edo lau izango zenituen hatz-koskorretaraino sartuta nire barnean mugitzen hasi zinenean. Begiak ireki eta Leagiko zelaiak ikusi nituen. Haizeak belar luzeko olatu berdeak margotzen zituen. Lehenengo plazer isurkariak mahai gainean erori ziren, zuk edateko aukera izan aurretik.


Xurgatzaile ona duzu bikotea, beraz, ez naiz lehiatzen hasiko; besteen erreinuak errespetatu egin behar dira. Eskumuturretik gozo hartu zintudan nire atzealdea libratzeko, ni mugitu ahal izateko. Zutitu zinen, biluzik eta tente. Mahai gainera gonbidatu zintudan. Kanpoko eguzkiak zure gorputza argiz busti zuen igotakoan, gure barnealdeko iluntasunak legezkotzat jota. Gazte jarraitzen zenuen, ile motzagoarekin.


Alkandora kendu zenidan lasai, botoiz botoi nire titiak azalarazten. Urteekin erori egin dira, eta bular-puntaren erroa zabaldu egin da. Mugimendu finez, atzamarrak bustita oraindik, urratu zenituen. Tente eta gogor zeuden muturrak. Esku zabalez harrapatu nahi zenituen, baina atzera egin nuen. Gona kentzeko, mahai gainean zutitu nintzen. Hankak mugitzean barne isuria kanporatu zen, zure sabel gainean orban lodi eta likatsua utzita. Bere jatorrira bueltatu nahi bazenu bezala, sabeletik garbitu eta nire alura eraman zenuen. Lasaitasunez igurtzi zenuen, hankarteko biloak eskua lehortu zizun arte.


Ahoz behera jartzeko keinua egin nizun eta zure atzealdearen gainean jesarri nintzen zure ipurdiari begira. Emakume askok bezala, gizon hetero gehienek mugatua daukate beren atzealdea, senti lezaketen plazerraren esanahiaren beldur. Zure sorbalda laztanduz putz luze eta fina egin nuen zure ipurdiko arrailetik. Kasik salto batean belauniko jarri zinen. Ez dakit zure burutik zer pasa ote zen, baina zure zakil tenteak egurraren kontra talka egitean, soinu lehorra egin zuen. Mingainarekin hasi nintzaizun bidea zabaltzen lepotik heltzen zintudan bitartean.
Ez nuen nire era inposatu nahi. Zakilak emango zidan aurrera edo atzera egiteko seinalea. Horretarako, zure buruak lehentasuna eman beharko zion gorputzari. Borobilak egiten nituen mingainarekin, aurpegia ipurmasail gero eta erlaxatuagoen artean moldatuz. Batzuetan, libre nuen eskuaren atzazalekin, barrabiletarainoko bidexka markatzen nuen.


Zure bizkarrezurra kontrolik gabe mugitzen hasi zen hasperen gorriak sortaraziz. Lehenengo atzamar punta sartu nuenean, oihua ito zenuen ipurtzuloa estutuz. Zure gorputzaren kontra nire buru, sama eta bularra jarri nituen, titien kontaktuak lasaitasuna emango ote zizun. Zakila gorri eta lodi zegoen, zainez josita. Barrurago sartu nuen atzamarra besarkatzen zintudan bitartean. Aurrera eta atzera mugitzen nuen eskua; gainontzeko atzamarrek, aldi berean, barrabilak hartzen zituzten masaje inguratzaile batean. Plazerrak gorputza astindu zuen berriz eta begiak busti zitzaizkizun.


Aldakak atzera eraman zenituen zuloa handitu nahirik. Hatz luzea sartu nuen era zirkularrean bidea zabalduz. Sarketak usain gozoz bete zuen ingurua. Zakila bere kabuz mugituz, kolore morea zuen, urdina kasik. Hatz nagiaren txanda zen, baina nahikoa iruditu zitzaizun, malkotan zeunden plazerrak eta aieneak xuxurlatuz.


Nik lehen egindako keinu berdinarekin, eskumuturretik hartuta, nire eskua zure atzetik atera zenuen. Orpoen gainean jesarri zinen eta mahai gainean etzan ninduzun, zuri begira. Aldakak igo nituen zure zakilaren bila. Erraz, barruraino sartu zen. Zu inoiz baino handiagoa zinen arren, ni zeharo irekia nengoen.


Zure azpian egonda, zerbait sentitzeko arazoak nituen. Zutitu zinen eta besoetan hartu ninduzun. Beso indartsuek gora eta behera eramaten ninduten hainbat emozio nahasi artean. Zure malkoek ederki garbitu zizkizuten begiak. Lirain zeunden. Hormaren kontra jarri ninduzun, zutik. Ni baino altuagoa zara, oin-puntetan jartzen banaiz ere. Jarrera horretan, estu paretaren kontra, zure zakilaren zirrindolak izugarri sentitzen nituen. Oihu egin nahi nuen, baina eskua ahoan sartu zenidan nire gorputzaren uzkurdurak sentitu zenituenean. Burua paretan jarri zenuen nire barnean desegin zinenean, kulpa eta konpromisorik gabe.


Kuleroak jarri gabe, hankak biluzik eta artilezko jertsea soinean (ez ahaztu hego hemisferioan negua dela) bukatu nuen zure gutuna irakurtzen. Uste dut Maialeni buruz zerbait kontatzen duzula, baina ez dut arreta handiz irakurri. Zu eta bere arteko intimitateak dira, ez zaio ezezagun bati holakorik kontatzen.


Eskerrik asko plazerra berriz izateko bidea aurkezteagatik, beti nahi izango zaitut, Berdaitz, nere atzamar eta betazalen artean.


Naia lagunek baino ez didate deitzen, eta zu ez zara nire laguna, fantasia bat besterik ez.


Naiara.

Laster Nuriarekin batera idatzitako beste ipuintxo bero bat jarriko dut. Suediatik bueltan.

2012-06-13

EZ ZARA NIRE LAGUNA V


Berdaitzen azken gutuna:

Mendexa, ekainak 18


Naia,


Zure lagunek horrela deitzen zizutela gogoratu dut oraintxe.
Uste dut hau azken gutuna izango dela. Dena kontatuko dizudalako. Prest? Erantzi kuleroak, mesedez. Apurtu barik, utz itzazu zure ondoan . Libre izan behar dugu isiltasunak harrapatuta ito baino lehen. Libre izan nai dudalako eseri naiz hemen orain. Egurrezko mahai handi bat da. Inoiz ikusiko ez duzun azalera marroi iluna. Zure ipurdia hemen ikusi naiko nuke, eta zure aluan sartu, astiro, egurra helduz aldakak astintzen dizkizudan bitartean.


Konpromisoaren beldur den pertsona batentzat ez dago gaizki bere gurasoen baserri berean lan egitea, eta hiru ume zaintzea, eta egunero emakume berarekin oheratzea. Gaizki azaldu nuen nire burua. Zurekin larrua jo nai dudalako, kulpak bisitatu ninduen. Maialeni ez ote nion traizio egiten. Imajinazioaren fideltasunaren ideia asmatu nuen horregatik. Sexua Maialenekin soilik irudikatzen nuelako.


Nola ez zaitut ba ulertuko? Nai ez duzun bizitza baten tranpan harrapatuta irtenbide bila zabiltzala? Ez zara bakarra. Baina horrek ez zaitu salbatuko. Ezta nik ere.


Zakila gauero garbitzen dut konketan. Maialenek horrela eskatu didalako beti. Maialenek ez dit bere alutxoko ezpainak nire ezpainekin dastatzen uzten. Agian Edorta Jimenezek idatzitako buru-fikzioan dioen bezala, zer edo zer eman behar diot nik lehenago, berak niri hori eman diezadan. Edortak gernua bustita, aingeruen mundutik gertu egon behar izan zuen bere neskalagunaren pottolita azkenik jan ahal izateko. Edortaren neskalagun hark, Maialenek bezala, zakila aho barruan edukitzea maite zuen. Zurrupatzaile apartak biak.


Maialenek gure hiru haurrei titia eman die. Sei hilabetez baino gehiagoz lau-sei zurrupa bikoitza egunero. Emaitza, titirik gabe gelditu dela. Batzuetan, Maialenen titiak nire haurrek jan dituztela pentsatzen dut. Kabroi bat naizela ere bai. Bestetan, Maialen hilko balitz, dena ez litzatekeela tristezia eta hutsa izango ere pentsatu izan dut. Berak inposatutako arau anitzetik askatuko nintzatekeela uste izan dut. Gaixorik nagoela uste dut batzuetan, bestetan “normala” dela uste dudan bezala.


Maialen eta biok lagunegiak gara. Ez dugu sarritan jotzen larrua. Nekatuegi batzuetan, urduri bestetan. Liburu parea hartu eta bata bestearen beroa sentitzen eta elkarren ondoan irakurtzen aurkitzen gaitu gauak. Txortan egitean, aldiz, orgasmo gogor batek astintzen nau arinegi. Gero kulparen txanda da, beste behin ere. Nire emakumeari ez diodala plazerrik ematen. Zakila txikia daukadala, arinegi galtzen naizela, tripa dudala, zaharra, itsusia, aspergarria naizela… hau eta bestea.


Aspaldi, Maialen atzetik hartzen dut, zakila gogortu eta atzetik sartzen diot. Alutik baina. Ipurtzulotik inoiz ez. Nerabe kontuak dirudite ipurtzulo naiek besteentzat. Niretzat ez. Nik ipurtzuloaren egarria asegabe dut oraindik. Atzetik hartzen dudanean, ez dut bere aurpegia ikusten, titiei eusten diet, titiburuak bi behatzen artean helduz, gero ipurmasailak alboratzen ditut. Hori asko gustatzen zaio Maialeni. Gero, aurretik ezpain lodiek elkar aurkitzen duten goialde hori banatzen dut eta zakila irrist egiten sentitzen dut, errazagoa. Maialen korritu egiten baldin bada, pozik lokartzen naiz, konketara bisita berri bat egin behar dudan arren.
Nola ez dut, bada, hatxerik gabeko desira hori etengabe bilatuko? Zurekin egon naizen egun hauek zoragarriak izan dira. Atea itxi eta leiho bat ireki dutelako. Shel Silversteinen liburu hartako azaleko umeak bezala, bide amaieraren azpiko amildegian zer dagoen itaunka jarraitu behar dugu.


Berdaitz


Hemen Naiararen aurrekoa.

2012-06-08

ZU EZ ZARA NIRE LAGUNA IV


Azkenean Naiararen erantzuna iritsi zen:

Montevideo, ekainak 1.


Berdaitz,


Ile luzeko Berdaitz. Arrakada eta konfiantzaz beteriko Berdaitz… Non dago garai hartako Berdaitz? Gau bateko kontua zela esan zenidan, kotxetik jaitsi gabe, emandako musu frenetikoek arnasestuka utzi zintuztenean, zure eskuak etsi-etsian nere alkondararen azpitik sartzen saiatzen zinen bitartean. Garai hartako Berdaitzek ez zuen konpromisorik nahi, eta atzera begiratu gabe alde egin zuen basotik bueltan, ni herriko enparantzan utzita.


Gaur, etxera heldu naizenean, ate azpitik sartzen dizkidaten hainbat gutun eta paper koloretsuren artean zure bi gutunak aurkitu ditut. Bigarrena irakurri dut lehenik, zorro eta berokia kendu gabe, maleta gainean jesarrita, giltzak eskuan oraindik. Bigarren bat zegoela ulertu eta hilabete eta erdiko faktura eta propagandaren artean aurkitu zaitut. Fantasiak ez du fidela izan behar esaldiarekin argi izan dut konpromisoekin arazoak izaten jarraitzen duzula.


Ni ere ez naiz garai hartako Naiara hura. Nik ere, ardiei alde egin nien atzera begiratu gabe. Garai hartan, gure herri ederraren mentalitate apala baino alu egartiagoa neukan. Herrian ez zegoen nire fantasientzako tokirik . Zin degizut Montevideon bizi naizela, baina Mújicaren gobernuko industri ministerioarentzat lan egiten dut eta nahiko bidaiatzen dut. Gutuna idatzi nuenetik bidaltzera animatu nintzen arte, pare bat egunez nirekin eraman nuen, eta, azkenean, Boliviatik, La Pazetik, bidali nizun. Ondo jotzen dute larrua boliviarrek. Neketsua da, denbora gutxi ematen dut La Pazen eta girotzea gogorregia da. Ahalegin fisiko txikienak arnasa lapurtzen dizu, agian horregatik da handiagoa plazerra.


Duela hamabost urteko Berdaitz grinatsua zen, eta azkar probatu nahi zituen berotzen zuten jarrera guztiak. Minduta laga ninduen zure zakil gogorrak, baina zoriontsu, ipurtzuloaren plazerra aditzera eman zidalako. Ez zenuen kotxetik irten nahi, ongi gogoratzen dut. Pozten nau, beraz, belarretan txortan egin dezakegula imajinatzeak, bion erritmoan, lasaitasunez, nekatuta dauden bi gorputzen erritmo motelean.


Mugida arraroren batean ote nagoen? Zer da zuretzat arraroa? Arraroa al da, akaso, gustukoa ez duzun bizitza bat aldatzeko zerbait egitea?


Grinaz eta fantasiaz beteriko emakume sukoia izan naiz. Baina egun batetik bestera, oharrik gabe, nere sexualitatea guztiz aldatu da. Arazo larria da hori. Oso. Bikotekidearekin bizitza ederra izatetik, perbertsoa kasik, mina eta deserosotasuna sentitzera. Aseezintasuna.


Egun batetik bestera, hogei urteko fantasiak ase eta desagertu egin ziren, behar eta nahi ezberdinak sortuz. Onartzea kostatu egin zitzaidan, eta luzaroan jarraitu nuen betiko erritual eta ohiturekin. Gero, egun batean, zu agertu zinen bainugelako agerraldi hartan, eta indarra irabazi nuen plazer atsekabeak alde batera uzteko eta nahien bide berriari ekiteko. Zurekin larrua jotzen hasi naiz egunero, kotxetik kanpo, bazen garaia.
Bero nago. Muxu handi bat.


Naiara.

Laster azkeneko gutunak.

2012-06-01

GUSTAVO ARIEL SCHWARTZ


Trabaja en la universidad. Es investigador del CSIC. Es escritor. Investiga las relaciones entre ciencia y arte. Es argentino. Es un krak. Ha escrito un libro de cuentos. Una entrada en su nuevo blog:

Estación de autobuses de San Sebastián. Mientras espero la salida del autobús tomo un cortado en la cafetería; mientras tomo el café un hombre se juega frenéticamente sus últimos euros en una máquina tragamonedas; mientras juega, el hombre insulta a la máquina (aunque probablemente se proyecte en la máquina y se esté insultando a sí mismo) y la sacude y la patea. Los bares con máquinas tragamonedas son parte del paisaje urbano en España; siempre me he preguntado qué se siente esperar que el azar de una máquina te escupa algunos euros que trágicamente irán a parar de nuevo a su enorme e insaciable abdomen metálico. Esperar, esa es la palabra mágica; jugar en una tragamonedas, jugar al bingo, a la lotería, a la ruleta, nos limita a la inocua y absurda tarea de esperar. Y en esa gran estación de autobuses en la que vivimos solemos esperar; esperar a que las cosas ocurran, esperar a veces demasiado; esperamos el autobús de la felicidad, o el autobús del amor, el de la casa propia, el del fin de semana, el del verano, el de los ideales; esperamos demasiado. Y a veces el autobús no llega y entonces descargamos nuestra impotencia contra lo primero que encontramos, como el hombre de la máquina tragamonedas. Y es que al elegir esperar es como si depositásemos monedas de tiempo en una máquina tragadías, tragavidas; monedas de tiempo que ya no recuperaremos; puede que a veces ganemos un par de ellas, que encontremos un atajo, pero a la larga la opción de esperar hará que la máquina se trague todas nuestras monedas; y entonces sí llegará el autobús, el último autobús, el que no queríamos tomar. Y tú, ¿qué autobús estás esperando?

2012-05-31

EZ ZARA NIRE LAGUNA III


Berdaitzek ezin zuen gehiago itxaron. Hilabete bat eta gero, Naiararen erantzunik jaso gabe beste gutun bat idatzi behar izan zion. Urteko isiltasuna ezin da gehiago mantendu:

Mendexa, maiatzak 20


Naiara maitea,


Hilabete joan da idatzi nizunetik. Gaur konturatu naiz. Ez dut zure erantzunik jaso. Urduri nago. Badakit. Hamabost bat urte eta gero zure berririk izan gabe eta orain lau aste inguru ondoren, urduri nago… leloa izan ninteke. Baina arrazoia banu… Hilabete honetan bai. Hilabete honetan egunero ikusi dut zure irudia. Egunero nai izan dut zure gorputza margotu. Ezin dut Maialenekin larrua jo zure usaina gogoratu barik. Halere, Maialeni plazerra eman diot hilabete honetan zehar, zuri eman ezin dizudalako edo.


Beharbada nire erantzunak ez zizun behar zenuen zoriona ekarri. Beharbada ez nizun plazerra eman. Kulpagatik edo, ez zintudan behar bezala berotu.


Denbora mugagabea eman dut zure hitzak irakurtzen. Oroimenean sartu zaizkit. Ondo ezagutzeko aukera izan ez genuen arren, badakizu nire memoriak ez duela mugarik. Nire azalaren antzera.
Idatzi laster, mesedez. Behintzat, hor jarraitzen duzula esateko. Benetan, nire gutunik jaso nai ez baduzu, esan eta kito. Baina ondo zaudela jakin behar dut.


Berdaitz


PS: erantzuten badidazu… onomatopeien oihartzunek zure hankatartea irekiko dute. Ziur naiz.



Aurreko kapituluak hemendik irakurtzen has ditzakezu.

2012-05-29

TRAILER LITERARIO PAREA


WORDS:



Woody Allenen You Will Meet A Talk Dark Stranger filmea etorri zait burura.

THE GREAT GATSBY:

2012-05-23

EDO!


Argitaletxe berri batean parte hartu nahi? Harpide zein bazkide izan zaitezke, urtero 50 zein 100 euroren truke:



Informazio gehiago eta harpide zein bazkidetza egiteko aukera hemen. Hitzen Uberan irakurria.

2012-05-22

EZ ZARA NIRE LAGUNA II


Aurreko egunean Euskarabila leihaketarako idazlaneko lehen kapitulua hemen jarri nuen. Honelako erantzuna jaso zuen Naiarak. Musika honekin berriz irakurri dut oraintxe:



Mendexa, apirilak 20


Naiara maitea,


Gurasoen baserrian bizi naiz oraindik. Nire baserria da orain. Ama eta aita hil egin zitzaizkigun. Maialen nire bikotearekin eta gure hiru seme-alabekin bizi naiz egur eta harrizko kobazulo honetan. Elkartu gineneko gaua eta gero Nepalera joan nintzen hango mendiak igotzera. Hiru hilabeterako joan eta ia hamar urtez egon naiz han. Han ezagutu nuen Maialen. Han jaio ziren bikiak.


Hamabost urte joan dira, joder! Gezurra esango nizuke egunero gogoratu zaitudala esango banizu. Baina maiz egon zara nirekin urte hauetan zehar. Gau hura nire buruan errepikatu dut, nire esku eta zakilarekin errepikatu dut behin eta berriz, buruan daukazun abesti perfektu baten frekuentzia balu bezala. Barruan sartu eta ez duzu irten nahi izan, nik zure ipurtzulotik irten nahi ez nuen bezala. Zure izenagatik edo, desira hatxerik gabe idazten dut orain.


Zure gutuna seitan irakurri dut jada. Emozio handiarekin lehenengo irakurketa biak. Bigarrenean, erekzio bero batek azpimarratu ditu zure hitzak. Zure aluaren memoria nire ahoan, sagar titiak nire eskuen artean, zure ipurtzulo itxia nire zakilaren puntan… Irudimenak soilik isuria dakar. Annapurna sakratua bazina bezala, nire pioleta zure titien arteko pasadizoan barrena sartu da gaurkoan, elurrez beteta utzi ditut zure titien tontorrak.


Zure galderak obsesionatu egin nau. Larrutan nola hartuko zintudan jakin nahi duzu. Autentiko hitzari benetako esanahia eman ziezaiokeen norbait zinela pentsatu izan dut beti. Arropa astiro kentzen dudan bitartean erantzungo dizut galdera unibertsal horri. Nik uste galdera horren atzetik beste mundu bat dagoela. Beldur barik idatziko dizut.


Betegabeko “naian” (ikusten?) datza gizakien arteko erlazioen muina. Platonen izena daraman aldebakarreko maitasun forma horri esker mugitzen da gizabanakoa. Hartu-emanen muina horretan datza…


Joyce bezala sentiarazi nauzu gaurkoan. Nik ez dut honelakorik inoiz idatzi. Horregatik, gutun hau berriz irakurri barik bidaliko dizut, bestela, hala-nolakotasunaren itzalagatik, zaramako bidea hartuko duelakoan nago. Zure izenak ere Joyceren emaztearenaren antza du. Kasualitatea. Kausalitatea. Sexualitatea. Kontsonante berberekin eraikitako izen borobila, doinu ederra duten bi emakume. Nik Jamesen Ulysses ez dut irakurri, baina adituek diote literatura unibertsaleko idazlerik handiena dela. Hementxe nago ni, aldiz, asperkeriatik ihes egin naian. Ingurukoen antzekoa izatera kondenatua ez nagoela sinesten jarraitzen dut oraindik. Gu desberdinak garelako.


Nola egingo nizukeen? Zer? Nondik? Noiz? Non? Asmatu gabeko nai beste galdera partikula erantzungo dizkizut. Galdera ikurra nire bihotzaren erdia dela egokitu zait oraintxe momentuan.
Horiek filosofiak erantzun beharko lituzkeen galderak, gastaturiko nor naizen, nondik natorren eta nora noan barik… Seigarrenez testua begiekin ukitu eta gero Googlen bilatu zaitut. Ez zaitut aurkitu, ez Facebook, ez Twitter, ez blogik, ezta argazkirik ere. Montevideotik idazten didazula diozu, baina gutun-azalak munduko beste txoko baten marka dauka. Non zaude? Zertan zaude? Zergatik gezurra? Ez al zara, bada, mugida arraroren batean egongo? Laguntzarik behar duzu?
Naiara. Bakarrik nago etxean. Zurea naiz orain, zurea da nire imajinazioa. Irudimenak ez duelako kulparik, senik ez duen bezala. Fantasiak ez du fidela izan behar. Mendiari so nago udaberriko arratsalde laranja honetan. Mendian imajinatzen zaitut. Biluzik. Niri deika. Eskuak aluan dituzu. Leihoan nago eta hor zaude, basoko lamia. Zure kantua entzun naiko nuke berriz. Abesten jarraitzen al duzu?


Eskailerak hirunaka jaitsi ditut, korrika batean. Bihotza topera doa, hankak baino azkarrago. Zure alua dastatu “nai” dut berriz, mingaina tente zure klitoria arakatuz, zure ezpainen arteko gazitasun goxoan zure plazerraren bila bidaiatuz. Atzetik hartu nai zaitut, lau hankan. Belarrean barrena zure belaunak sartu nai ditut, loreen artean zure jatorrira salbu itzuliz. Nire zakilaren kolorea zure atzealde likido estutik desagertzen ikusi nai dut. Titiburuekin borobilak egingo ditut nire hatzokin.


Jaitsi naiz, baina ez zaude udaberriko loreen artean. Arratsalde erdian kalean nago biluzik. Zer pentsatuko dute inguruko ardiek?


Nire desira zure esku dago.


Berdaitz

Laster hurrengo zatia.

2012-05-13

EZ ZARA NIRE LAGUNA I


Nuriak eta biok Euskarabilako Ipuin Erotikoen 17. lehiaketara ipuin bi bidali genuen. Ez dugu irabazi. Idazlanak publikoak egin daitezkela uste dugu.

Beraz, hona hemen lehen ipuinaren lehen kapitulua. Bucketheaden kanta honekin irakurri dut nik oraintxe bertan, Naiara musika klasikoa entzuten zebilen arren:



Montevideo, apirilak 5


Negarrak zauriak sor zitzazkeenean eta beldurrak harri bihurtuko ninduela zirudienean, orduan nire grinaz jabetu nintzen. Momentura arte bizitako sexualitatea atsegingarria izan bazen ere, azkeneko boladan sentikortasun latz eta zakarra baino ez zidan eman. Baina momentu hartan, bihotzak odola garrazturik taupadaka nire gorputzean zehar zabaltzen zuenean eta malkoek begiak erretzen zizkidatenean, orduan, baina argi ikusi nuen. Ostadarra bezalako arnas freskoa hartu nuen sama lorez betez, begiak itxi nituen eta, horra hor, zure eskuak agertu ziren nere bularren artean.


Gaur arte, hitz hauek irakurri dituzun arte, ni izan naiz harritu bakarra. Betazalen atzean agertzen zen pertsona hark, zuk, alegia, lasaitasuna baino, izen gabeko zerbait bereziagoz bete ninduen. Ez dakit zergatik, baina zu agertu zinen… Zu… zure esku handi eta gazteekin nere gorputza laztantzen.


Begiak itxita nituela, irratia piztu nuen programatuta dugun musika klasiko saioan. Musika klasikoa ozen jar daiteke auzokideak izorratu gabe, eta etxean ditugun harremanen oihu eta zaratak ongi estaltzen ditu irrati horrek. Irratia piztu nuen eta zure eskuek margotzen zuten bidea sentitzera galdu nintzen. Nire atzean jesarri zinen, komunean ginen, malkoak beti komuneko azulejuetan botatzen ditudalako, bera koito-ondoko loaldian desagertzen den bitartean…


Atzean jesarrita zinen, nire gorputza leun ibiliz, zure ile luzea nire sorbalden gainean belusa balitz bezala…
Nire buruan momentu hartan nola eta zergatik agertu zinen ez dakit. Hainbeste urte beranduago… Baina pentsamenduaren indarrak -memoriaren eta desioaren indarrak- benetakoa bihurtzen zintuen nire bainugelan, nire atzean jesarrita, ni zure hanken artean, nire bularrak zure esku artean, zure zakila nire bizkarraren kontra. Zurea ez zen esperma lehorrak utzitako orbainaren gainetik atzamarren puntak pasa zenituen, baginaren biloan korapilatzeko azkenik.


Kontu handiz mugitzen zinen nire gorputzetik. Aurrez aurre biluzik elkarrekin lehenengoz ginelako edo. Agian, bazenekielako izorratu ahal ninduen edozein mugimenduk begi-kliska bat sortaraz zezakeela. Gertatuz gero, betazalen atzeko babesetik desagerraraziko zintuen. Lasaitasunez abiatu zinen alutik gora eta behera, irratiko soinu leunarekin bat eginda.


Eroso sentitu nintzen zurekin. Gaztea zinen. Ni, ordea, jada ez naiz horren gaztea. Apur bat loditu naiz, baina gustura nago nire gorputzaren barnean. Zu ere gustura zeunden nire gorputzaren barnean.


Kontu handiz, zakila tente-tente sumatu nuenean, zure hankatartetik irten eta zure gainean jesarri nintzen atzeraka. Ispiluan ikusten nuen dena. Begietara begiratu genion elkarri istant batez, gau hartan bezala, kotxeko ispilutik.


Izerditan hasi ginen. Zure usaina gogorra zen. Gogorra, baina atsegina. Gure gorputzen talka Franz Liszten piano teklen azpian ezkutatuta geratu zen. Campanellaren azpian.


Zutik jarri zinen eta konketaren gainean jesarri ninduzun. Aurrez aurre geratu ginen. Esku beroez aldaketatik heldu eta kolpe ziur batez nire barnera bueltatu zinen. Ezpainak minduta sentitu ondoren, laster desio-isuriz bete nintzen. Zuk ere mina sentitu zenuela uste dut, istant batez geldi hormari begira geratu baitzinen.


Nirera bueltatu eta koskada txiki bat eman zenidan lepoan, ahoan lehenengoz musukatu baino lehen. Zer egin duzu beheko ezpainean zenuen arrakadarekin? Ez nuen aurkitzen. Aldakak arin mugituz, zure barrabilen talka bakoitza gero eta kitzikagarriagoa zen. Izerdia, talka, isuria. Zure besoak nire inguruan ziren, nire eskuak zure ile luzearen artean, biok arnasestuka. Zu gero eta nire gainerago, ni gero eta irekiago... orgasmoa. Orgasmo luze eta sakona.


Begiak ireki nituen, eta dutxan sartu aurretik, denbora luzez egon nintzen lurreko baldosen irudiaren amaigabetasunari begira. Dutxan sartzean busti-bustirik nengoen, baina isuri beroa epeltzen hasia zen. Ur azpian bularrak hartu nituen zure ukimena nere eskuetan bilatuz.


Zure ukimena gehiagotan -berarekin atsekabetuta bukatutakoan- bilatu dudan arren, deigarria egiten zaidana da sexu-harreman lasai eta sinpleenekin beti orgasmo sakon eta sutsuak sortarazten dizkidazula. Ez dakit zergatik, baina ezin zaitut burutik atera. Haatik, sexu-ohikeriari beldurra diot, eta larrutan nola egin nahiko zenidakeen jakin behar dut.


Elkar ezagutu genuen gau hartatik hamabost urte dira. Kotxez eraman gintuzun Lekeitioko sanantolinetatik herrira bueltan. Likonako auzoko baserri isolatuenean bizi zinela gogoratzen dut. Endai kanpinaren aurretik pasa ginen bidean. Gau hura eta gero ez zintudan berriro ikusi. Badira hamalau urte herritik alde egin nuenetik, baina ongi gogoratzen ditut herriko kaleen izenak. Zure familiaren baserrira bidaltzen dizut gutuna, norbaitek helaraziko dizulakoan. Konpromisotan ez sartzeko, igorlerik gabe doa, helbidea baino ez dut ipiniko gutun-azalean, non nagoen jakin dezazun, erantzuteko gogoa izanez gero.


Naiara.

Hurrengo kapitulua laster.

Nuria, ez dakizu zenbat eskertzen dizut elkarrekin egin dugun lan hau.

Usotxo, mil esker aholku, zuzenketa eta beste lan guztiagatik ere!

2012-04-27

JOTAKA


Sí. No me he equivocado. No queria decir jotake. Ni esto tiene que ver con el Athletic, aunque sea nacido en Bilbao.

Esto es Jota Ka, J.K, Jey Key o simplemente el agente Katz.

Algun@s ya la habéis leído, otr@s la leeréis ahora, otr@s no, otr@s incluso la tiraréis al pantano. Empieza a darme igual, porque el placer de escribir está empezando a sobrepasar todo lo demás. Una vez más esta historia, que en su día escribí como prólogo de un relato corto o quizá algo más, no sería lo mismo sin la guinda de Marta. Verás de lo que te hablo si llegas hasta el final (o simplemente bajas con el ratón sin chuparte todo el texto). Es una puta gozada escribir. Es todavía más grande tener la certeza de que simplemente una conversación por email sembrará una semilla en la cabeza de Marta que brotará en el pincel que agarran sus dedos. Porque con Marta una imagen siempre vale más que mil palabras.

Este es JK:

Me masturbo y bebo wiski. No siempre por ese orden. Es lo único que se me da bien. También soy bastante bueno con la gente. Y entonces, te preguntarás, por qué me masturbo? Tal vez estés tan anestesiado como yo, y hayas dejado de hacer preguntas hace tiempo. Créeme si te digo que me he pasado la vida haciendo preguntas. Soy un tipo muy persuasivo. Ya te he dicho que soy muy bueno con la gente. Si te hago una pregunta, me contestas. Si no, tendré que hacerte daño. Si no, tendré que hacerte mucho daño. Eso tampoco se me da mal. Porque esas cosas pasan. Esas cosas tienen que pasar.

Hoy me llamo simplemente Jonathan. He sido el agente Katz durante doce largos años. Años donde no sentí mi sobaco izquierdo junto al pecho, porque los 9 milímetros de metal negro eran como el puto canal de Panamá. Soy diestro. Soy diestro y de derechas. Soy un puto asesino, o supongo que eso dirías tú de mí, sentado en tu sofá de cuero, tomando un aperitivo de mariquita con tus amigos artistas. He matado más gente de la que puedo recordar. Aunque muchos no merecen ser recordados. Empecé haciendo manos con toda esa escoria indigente palestina. Estuve destinado en Gaza, nada más salir de la academia. Dejé el ejército de tierra para formar parte de la élite. Ventajas de ser un tipo duro con buena puntería. En 1994 entré en el mejor servicio secreto del mundo, digan lo que digan los papanatas anglosajones. Sí, soy un ex-HaMossad leModi'in uleTafkidim Meyuchadim. Vamos un ex-Mossad. Soy el agente especial Jonathan Katz, JK. La gente que me tiene miedo me llama jeykey. Tú deberías.

Estuve destinado en Nueva York gran parte de mis años de servicio con traje. En Nueva York hay más judíos que en Israel. Sabías que no todos los israelíes son judíos? Ni que todos los judíos son israelíes? Porque hay mucha gente ignorante que mientras escupe sangre a escasos centímetros de mi silla jura no saber la diferencia. Te lo digo yo… Israel es un país, una patraña de mierda. El judaísmo es una religión, otra patraña de mierda. En eso coinciden, pero solo en eso. Nunca me he puesto el posavasos en la cabeza, pero eso no significa que no crea en Yahweh nuestro señor. Creo a mi manera. Creo en que cada uno tiene lo que se merece, y si no lo tiene, para eso estamos nosotros, para dárselo. Para dárselo por el culo.

Terminé mis días guardando la embajada de Israel en Copenhague. Así no te matan unos negratas en Spanish Harlem. Aquello es peor que una boda de moros. Y unos cojones! Qué bonito, verdad? Y pensarás que las danesas son únicas. Lo son. Hasta los cuarenta, el frio las conserva duras, turgentes y casi transparentes, como sirenas en tierra firme. Son mujeres míticas. Poco después el tiempo las destruye implacable. Podrías guardar mucha droga en los surcos de sus maquilladas caras. Son muy fáciles y eso le quita la gracia. Cuando uno lleva meses sin follar, como un agente secreto como yo, el primer polvo no cuenta. Pues las danesas lo cuentan. No solo lo cuentan, si no que se lo cuentan entre ellas. Y a sus madres mientras comen esos Sol over Gudhjem (el cielo en casa de Dios) de los huevos una y otra vez. Sí los arenques esos con cebollino y yema de huevo cruda. Lo único que tiene de divina esa mierda es el nombre. Pero, como se puede llamar a algo incomestible así? Putos ateos.

Bueno. Desgraciadamente yo seguí corriéndome instantáneamente después de sentir la estrechez de las vaginas danesas. No te vayas a pensar que me tiré a una vieja de esas. Nunca. Por eso solo repetí con Rye. Rye era mi contacto con Israel, mi liason que dicen los pijos burócratas. Rye era una máquina de follar, y ella no contaba la primera dosis de esperma en su útero encogido. Sabía que eso era lo de menos, que si era paciente la crema blanca calentaría todas sus noches hasta hacerse transparente. Tan transparente como ella.

Escribo bien verdad?

Tenías que haber visto mis informes. Escribí docenas de papeles en una de esas máquinas de mierda que nos daban para llevarnos a casa, con las garras de metal que golpeaban el papel. Una vez me llevé la máquina a la oficina, desmonté el rodillo y me las arreglé para montar las alargadas piezas metálicas sobre los genitales de una sospechosa. No había terminado de escribir “voy a matarte” que la muy perra me estaba dando los detalles de toda su puta operación de dominguera. Y sí. Deja de preguntarte si la maté. Porque la maté a golpes con el rodillo. Lo bueno que tiene lo viejo es que todo sirve, todo se usa. Como con el cerdo. Porque a mi eso del kosher… Se quedó todo de tinta que no veas tú. Siempre pienso en las pobres señoras de la limpieza del Mossad. Eso sí que es un trabajo de mierda.

Pues bien, cuando usaba la máquina para lo que la diseñaron, las letras se alineaban en detalladas narraciones de incontables torturas, gritos, sangre, violaciones, vejaciones. Todo en nombre de la verdad. Esa verdad que se apellida libertad. Eso que ya no le importa una puta mierda a nadie.

Empezaré por el final, porque no creo que con todo el wiski que he bebido sea capaz de recordar nada que ocurriera antes del viernes pasado. Además quiero hacerme una paja rápido. No puedo quitarme el culo de Rye de la cabeza.

Llegaba tarde a trabajar. Avanzaba a paso ligero por la Ryvangs Alle, paralelo a las vías del tren. Nosotros no tuvimos la suerte de esos cabrones de la Organización Mundial de la Salud. A nosotros nos tocó el puto tren. Ellos, que están a menos de dos putos kilómetros, están al lado del agua, cerca del club de yates.

A lo que voy. Llegaba tarde y con una resaca de mil pares de cojones. Se puede saber quién fue el subnormal que dijo que el wiski no deja resaca? Sería algún abstemio luterano de mierda. O peor, una mujer.

Empecé a correr cuando sentí que el tren me adelantaba. Eso significaba que eran las 6.46 de la mañana. 16 minutos más tarde de lo que ponía en mi hoja de servicio. Eso puse en el informe. Ahora escribo a ordenador, no me quisieron dar otra máquina. Me dijeron que cada cosa en su sitio. Una lástima, porque cuando a uno se le da con un monitor en la cabeza, quedan pocas cosas que decir. Cuando el ruido del tren me abandonó me paré en seco, algo no estaba bien. Rosemberg no estaba en su puesto. Saqué mi arma y tiré mi mochila al suelo. Rosemberg podía ser un tonto soplapollas, pero si no estaba allí, algo pasaba. Corrí más rápido. Ya no sentía la resaca. Y entonces ocurrió.

Un BMW azul oscuro brillante voló por los aires. Las barricadas que bloqueaban la calle no sirvieron para nada, cosa que yo siempre dije. La deflagración fue tan fuerte que el mástil de la bandera y la estrella de David fueron a parar a la embajada de Italia, una manzana al este. El único árbol que daba sombra y cobijaba una carísima cámara de seguridad se clavó en una piscina de una de las mansiones del barrio. No queda nada de las bonitas farolas. Ni rastro del muro blanco que no dejaba ver la parte baja de la fachada de la embajada. Y eso que los israelíes somos cojonudos construyendo muros. Pues este voló por los aires.

Me di cuenta de que haber llegado tarde me había salvado el culo. Pero ahora tengo un problema por tener culo todavía; la puta bomba del demonio ha volado en mi turno. La mierda de explosivo plástico se ha llevado a más gente por delante que un bonzo suicida porque el puto agente Katz había llegado tarde. Si yo hubiera estado allí nada de esto habría sucedido, o por lo menos no en mi turno. A los niñatos de Rosemberg y Moskovitz se la sudaba la polla mirar debajo de los coches. Nunca lo hicieron. Ahora sí que no lo harán nunca, y no sabes cuanto me jode que no estén aquí para darles unas buenas hostias.

Entiendes ahora por qué bebo? Para entender porque me masturbo. O quizá no.

Para entender porque me masturbo, algo nada excepcional en un hombre normal, tengo simplemente que decirte que vivo solo. Cuando un hombre vive solo, se masturba. Mucho. Sobre todo si no le gusta leer. Y Rye? Pues no llegó a instalarse. A diferencia de muchas danesas, Rye era una mujer puntual. Por eso su tersa vagina se ha desintegrado para siempre. Cómo voy a leer! Pero eso no es nuevo, eso de los libros no me fue nunca. Creo que me masturbaré menos, porque he decidido contar mi historia. No vaya a ser que alguien venga a darme mi último cheque una de estas noches y toda la mierda que llevo dentro no ensucie a nadie más que a mí.

Esto es una historia que no quieres leer. Un relato de rabia. De eso que tampoco queda. De eso que no tuvieron los judíos cuando los nazis los metieron en sus putos cajas de exterminio. Siempre me he preguntado cómo es posible que toda esa gente no se mosqueara y no se uniera para matar a sus carceleros y darle la vuelta a aquel infierno. Los nazis estaban armados, vale. Pero eran menos. Yo creo que la gente allí dentro no tenía ganas de vivir, e incluso que alguno se terminó creyendo que eran una raza a exterminar. Así por lo menos la humanidad los recordaría para siempre. Aunque no se pararon a pensar que la humanidad no se lleva bien con los siempres.

2012-04-04

AMESTEN JARRAITZEN DUDALAKO


Noiz edo noiz plantxa batzuk nire letrekin egingo ote dituzte?



Glen Milnerren bideoa.

2012-02-16

HEGOALDEKO AUTOPISTA


1966ean argitaraturiko liburu batean agertu zen Julioren istorio hau lehen aldiz. Ni orain Cortazar jaunaren ipuin guztien bilduma zoragarri bat irakurtzen nabil. Eta gaur Susatik imeil bat bidali didate, emailu horietariko bat, astero bezala. Bertan Ereinek 1994an argitaraturiko Gerardo Markuletaren itzulpena irakurtzeko esteka bat dago. Honela hasten da:

Hasiera batean, Dauphine-ko neska iragandako denboraren kontua hartzen tematu zen, baina Peugeot 404ko ingeniariari berdin zitzaion ordurako. Erlojuari begiratzea, edozeinek zeukan, baina bazirudien eskuturrari lotutako denbora horrek, edo irratiko bip-bipak, beste zeozer neurtzen zutela, hain zuzen igande arratsaldez hegoaldeko autopistatik Parisera itzultzeko nahikari ergela izan ez zutenen denbora, ze horiek, Fontainebleautik irten berriak, autoa abiada geldoan jarri behar izan baitzuten, gelditu, sei auto ilara alde bakoitzeko (gauza jakina da igandeetan autopista osoa erreserbaturik izaten dela hiriburura itzuli nahi dutenentzat), motorea martxan jarri, hiru metrotan aurrera egin, gelditu, eskuinetara 2HPko mojekin solas egin, ezkerretara Dauphineko neskarekin, atzeranzko ispilutik Caravelle-a gidatzen zuen gizonezko zurbilari begiratu, Peugeot 203ko (neskaren Dauphinearen atzean) senar-emazteen oilo-zoriona ironikoki inbidiatu, alabatxoarekin jolasean eta txantxetan eta gazta jaten ari baitziren, edota noizean behin Peugeot 404aren aurreko Simcako gaztetxo bien lotsagabekeria erretxinduak jasan, bai eta, tarteka, errepide gaintxoetan, automobiletik jaitsi ere, sekula urrutira gabe egoera aztertu (sekulan ezin baitzitekeen jakin aurreko automobilak noiz jarriko ote ziren berriz ere martxan eta orduan korrika itzuli beharra izango zen atzekoek ez ziezaioten bozina eta irain borrokari ekin) eta, honela, ordua une oro begiratzen zuen neskaren Dauphinearen aurreko Taunus baten parera heldu, eta esaldi etsitu edo txantxazko batzuk trukatu haur ilehoria zeramaten bi gizon haiekin —egoera jakin horrexetan, jostatze amaigabea zen haurrarentzat jolas-autotxoa Taunuseko eserlekuen eta atzealdeko ertzetik korrika askean ibilaraztea— edo ausardia izan eta aurreraxeago jo, ez baitzirudien aurreko autoak artean berriz ere martxan jarriko zirenik, eta nolabaiteko errukiz so egin ID Citroëneko senar-emazte edadetuei, beren autoak more koloreko bainuontzi erraldoia baitzirudien eta senar-emazteak bertan gain-igerian, agurea besondoak bolantean etzanik nekadura egonarritsuaren posturan, atsoa sagar bati koxkada ttikiak ematen, arretaz, gogoz bainoago.

Osoa irakurtzeko, hona joan.

Zergatik idatzi zuen Juliok ipuina?

2012-02-02

JUST KIDS


Azken garaiotan memoria edo biografiak irakurri ditut.
Orain Edorta Jimenezen Stock 13 "burufikzio" liburu erotiko eta zirikatzailearekin nabil. Laster analisi txiki bat.

Hori hartu baino lehen Patti Smithen "Just Kids" zoragarriarekin ibili naiz, utzi ezinik. Patti eta Robert Mapplethorpe artisten elkartze, hastapen eta garai gogorren kronika. Memoir horietako bat. Oso poetikoa. Oso zorrotza. Patti Coltrane hil zeneko udaran New Jerseytik joan zen Manhattanera. Han, 1967 udara hartan, Robert aurkitu zuen. Ez dizut istorioa kontatuko, horretarako Pattiren hitzak irakurri beharko dituzu.

Egozentrismoz beteta nagoelako bi momentu baino ez ditut ekarriko...

"Nobody sees as we do, Patti. Whenever he said things like that for a magical space of time it was if we were the only two people in the world". Ni hori bizpahiru pertsonekin sentitu dut. Ziurrenik nire kasuan gezur kiratsa duen ilusio bat baino ez da.

Bigarren aipua ezin aurkitu nabil. Igual dio. Pattik artista izate nahiaren bere jarreraren egoismoaz hitz parea esaten du. Artista izate nahia ekintza esnob burgesa bat baino ez dela dio. Sentsazio bera zenbat torturatzen nauen badakizu.

Liburuan Bob Dylan, Sam Sephard, Lou Reed, Iggy eta beste batzuk agertzen dira... eta Joe Strummer.







Baina benetan, artista biren kronika bat baino gehiago, Patti eta Roberten arteko maitasun eta konplizitate magikoaren deskribapen autentikoa bat da.


Laster The Tender Bar, Open eta Things That The Grandchildren Should Know biografiei buruz zeozer esango dut. Ochoa de Olzaren bizitzari buruz hitz egin dut jada.

2012-01-31

ONCE MINUTOS DEUSTON


Rafa Sierrak nobela bat idatzi zuen eta El Beso antzerki taldeak antzerki bat testua eskuartean. Otsailak 25ean, larunbatean, sei euroren truke Deustoko Kontainer aretoan ikus dezakezu obra:



2011-12-02

INAKI


Oierri esker ezagutu nuen Iñaki.
Ez, egia esan Erikari esker. Erikak dokumental antzeko hau bidali zidan:



Bale. Orain malkoak lehor ditzakezu eta irakurtzen jarraitu, nahi izanez gero. Hilabete batzuk eta gero, Oierrek Iñakiren "Bajo los Cielos de Asia" liburua ekarri zidan. Liburuko azalean adats errubixo bat duen gizona ikusten da, eguzkiak aurpegian ematen dio, irribarre bat irudikatzen zaio, agian eguzkia baino ez da. Bere atzean menditzar bat, elurrez betea. Laranja, zuria, grisa eta urdina. Hiru egunetan irakurri nuen, Frantziako Britainiako irla txiki batean. Bihotzarekin idatzitako liburu eder bat da. Iñaki ezagutu nuela uste dut batzuetan. Pena bat ezagutu ez nuela aitortu behar dudanean. Irakurri beharko zenuke, benetazko gauzen atzetik oraintxe bertan irteteko. Lehen edizioa agortu da jada, pentsa. Egoitzek dioen moduan, inork ez du zure liburu bat erosiko, beharbada kasualitatez, baina nor erosiko du zuk idatzitako ezer? Beraz, pentsa ezazu berriz ere.

Ez dut hor bukatuko. Oierrek bigarren liburu bat ekarri zidan eta. Azal arroxadun, elur txuri pilo bat, eguzki argia eta piolet bat ikus daitezke bertan. Jorge Nagorek, Iñakiren laguna, "Los Catorce de Inaki" idatzitako erreskatearen kronika da. Liburuaren amaieran Iñaki hil egingo dela jakin arren, liburua emozioz betea dago. Beharbada, hil egingo dela dakizulako, emozioz betea dago. Horia, Alexey, Ueli, Denis, Don, Nancy eta sherpa guztiak pixkat gehiago ezagutzen dudala uste dut.

Iñakik amets bat zeukan eta SOS Himalaya deitu zion. Hemen egitasmo honi buruz informazio gehiago.