Mostrando entradas con la etiqueta NOBELA. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta NOBELA. Mostrar todas las entradas

2012-04-26

BAGA


Gernika erre eta hirurogeitamabost urte ondoren
nobelaren lehen zirriborroa amaitu dut
Lor hasieran, Michael Manring azkeneko esaldiotan
kausalitatez "The Book of Flame" diskoarekin.

Diskoak liburu bat behar zuen izan!
nahigabe izan dela sinesteko ezagutu behar nauzu

Hutsik nago. Beteta.
Beldurtuta. Emozionatua.
Dardarka.
Larrua jo nahi dut.
Hamabost emakume biluzik
nire ohean nahi ditut.

Trago bat nahi dut.
Dantza egin nahi dut
Eskenatokira irten nahi dut.
Eguzkia itzali eta ilargia piztu dadila nahi dut.
Mundua bira hori arinago egitean
ergel guztiak zorabiaturik
lurrera jausten ikusi nahi ditut.

Nahiari utzi
begira jarri naiz;
leihora begira.
Aizea haserretua dago.
Hodeiak badoaz. Laster itzuli dira.
Zerua argitu da eta berriz ere ilundu.
Desirak bezala. Ilusioak bezala.
Zuhaitzak dantzan ari dira
gurelez,
nerabe zoro bi.

Haizea tximiniatik sartu da
itsas-kantak txistukatuz.


Gaur kanpotik soilik dakusazun hau
laster barrutik ikusiko duzu.

Isari bidali diot. Martari bidali diot.
Oierri bidali diot, bistazo bat bota diezaion, zuzendu dezan.

Editore jaunari gero.

AGIB.

2011-12-30

BAGA-BIGAKO MUNDUA


Voy a escribir en español
por esa manía que tengo
de querer llegar a cuantos más
me sea posible (mi ego exhibicionista),
y por poder agradecer a Martista
-aunque me parezca ridículo poder hacer solo eso-
el haberse dejado llevar
por las cuatro pistas que le dí
hace unos meses
para ilustrar mi novela.
Gracias por tu talento, por motivarme a seguir,
por inspirarme, por no dejarme solo,
por creer en mi, por entenderme tan bien.

Te cuento...

El Baga-Biga,
por si no lo sabes ya
es un bar,
un bar que está en Lekeitio
bueno, que en realidad no está,
pero que está en mi Lekeitio.

En el Baga,
así llaman al garito
los que dicen conocerlo bien,
la barra es una tabla de surf,
el letrero de la entrada es un espejismo,
los bancos de fuera tiene forma de quilla,
el tirador de cerveza es una luna,
y delante, en el muelle del Txato,
con las piernas colgando
te puedes encontrar sentados en la piedra caliente
a los que están detrás de la barra
a los que están detrás de todo.

En el Baga
tocan músicos famosos. Gratis.
Tú no pagas y ellos no cobran
porque a cambio se quedan unos días
en la casa de Mirta y Bernardo,
encima del Baga,
encima del mundo
oyendo las olas de Karraspio
y viendo la isla de frente,
y espiando al malecón cuando sale a tomar el sol
mientras Mirta tatúa
mientras Bernardo pone unas birras
mientras Oier toca algo
en un escenario donde siempre hay instrumentos
para que toque el que quiera.

En el Baga
se escucha música,
en el Baga hay teatro y proyecciones cada semana
en el Baga hay una radio
en el Baga se habla de viajes
y se pone a gente en contacto
para ir al Nepal, a Madagascar, a Patagonia
a donde se te ocurra.

En el Baga=
se encuentra la gente
porque el Baga es el objetos perdidos del alma
donde todo el que lo conoce
no puede dejar de volver.

Como Errapel, el politoxicómano aprendíz de sabio
o Sabino, el abuelo filósofo
o Lami o Leire,
ay! Lami...
esa mujer que es tan hermosa desnuda como vestida
y Leire
la mujer que ama a Lami y la cuida como nadie
y su hijo Izei
que sin darse cuenta
se hace con las riendas de la historia

y un misterioso personaje que un se fue de todo aquello
a un lago donde hace tanto viento
que cuando lanzas una piedra contra la pared
la piedra flota, y no cae al suelo,
como los sus sueños
que como el, reposan escondidos.

En el Baga
hay un misterio
que tiene que ver con un pintor
no un pintor cualquiera,
Don Diego, Don Diego Rivera
que en 1907 pintó cuatro cuadros en Lekeitio
uno de los cuales desapareció...
nadie sabe dónde está...
o quizá si,
lo sabe Mirta?
lo sabe Bernardo? Oier, Izei o Lami?
lo sabe el escondido?
tal vez se escondió por eso...

bienvenid@ a mi mundo!
pasen y vean,
Bagan y Bigan...














No sé si las has contado, pero hay trece fotos. Sin querer. Pero es un número especial, el inverso del que marca el final.

2011-11-27

NO HAY VUELTA


Estoy escribiendo una novela
es obviamente la primera,
porque no creo
que en otras circunstancias
numéricas
le dedicaría todo un poema

es una novela
que ni siquiera
mis sufridos amigos
terminan de leer
tampoco se atreven
a decirme lo que piensan;
imagínate la mierda

pero ya no hay salido
porque he quemado
todos los mapas
y he derribado
todas las puertas
que me trajeron aquí
y no puedo seguir el rastro
para intentar un regreso
acabo de romper la brújula
he dejado mi trabajo
-como en las historias
de perdedores
que se buscan perdiéndose-

soy consciente de
mis pocas garantías
y a los hechos me remito
todas las editoriales
dijeron que no
a mi primer intento
y el new yorker
me escribe
formateados mensajes
más a menudo que mis
amigos y conocidos
para decirme
que lo sienten mucho.

y este poema
es tan patético
como todos aquellos

aunque si Hemingway
tenía razón
honestidad me sobra
así que, porqué no,
brindemos ya por mi éxito


aquí tienes el pdf.

2010-09-29

BAGA-BIGA


Baga-Biga... Mikelen kanta bat da. Baga-Biga ekoizle bat da ere. Baga-Biga nire tokitxo honen izena da. Baina ez da hor dena amaitzen...
Dakizun moduan, nobelatxo bat idazten nabil. Nobela Baga-Biga tabernan kokatzen da. Xabierri esker nire taberna imaginario hori kokatu ahal izan dut "Marina" taberna dagoen toki horretan. Aurreko egunean Xabierren blogetik pasa eta argazki hau ikusi nuen:

Baga-Biga hortxe dago... olana txuri hori dagoen tokian, ezkerretik zenbatuz gero, boskarren etxe horretan. Lekitxo ezagutzen baduzu, Marina non dagoen badakizu... ea Baga-Biga inoiz ezagutzeko aukera daukazun.

Eta nobelako lehen zirriborro horren 123. orrialdean (zenbaki ederra gero!... ordenatua...) idatzitako hautsa, sua eta zoriontasuna gogoratu nituen. Hemen daukazu zirriborroko zatitxo hori, Bernardo deituriko pertsonaiaren hitzetan:

Eta badator behera ziztu bizian. Kontuz ibili beharko naiz sokarekin edo behatzak erre egingo ditut eta hor bukatuko da paretan berriz itsatsita egoteko daukadan ilusio hau. Niri igotzea jaistea baino gehiago gustatzen zait. Jaisterakoan paretatik urruti nago, eta ostikoka gehiago aldentzen naiz eta berriz ere arazoak korrika datoz burura... garaipen baten iraupena hain laburra delako, porrota baten zapore garratza luzea den bezala, hain luzea non biziza osorako ahosabaian geldi daiteken. Agian horregatik egiten ditugu gauzak, nahiz eta porrota jasatekotan betiereko sentsazio bat izan, lorpen batek dakarren plazerra handiagoa delako. Lorpenak ez du denboran zehar luzaroan irauten, baina sortzen dizun sentsazioaren kalitatea eta intentsitatea alderaezinak dira. Gauza on bat egitea orgasmo bat bezalakoa da, heroina dosi bat bezalakoa, tenis kopa bat bezalakoa, eskenatoki batean abesti bat The Mars Voltakoekin abestea bezalakoa... poztasuna bezalakoa... zoriontasuna, gauean ohean liburu bat argi aproposarekin irakurtzen zaudenean, iluminatutako espazioan dantzan ikus ditzakezun hauts partikulak bezalakoa da.

Zoriontasuna emozioen dantza berezia da. Eta denok dakigu dantzatzen, batzuek besteek baino hobeago, baina dantzatzen dakigu azken finean. Halere, batzuetan ez dugu entzuten musika, ez dugu zapata aproposarik jantzi, edanda gaude, bero handiegia egiten du, dantza bikotea ez da oso dantzari trebea... Hauts partikula horiekin gertatzen den bezala, zorintasunarekin kontu handia izan behar duzu. Hor zaude, ohean etzanda, liburuaren kapitulu zoragarri bat irakurtzen, zure irudimena eta imajinazioarekin hegaz egiten. Pertsona eder bat biluzik zure ondoan etzanda dago, irakurtzen. Bere oin hotzak zure zure hankak laztantzen ditu. Bapatean, liburutik bista aldentzen duzu eta hauts partikulak ipurtargi txikiak balira bezala zure airean flotatzen ikusten dituzu. Norbaitek bibolin batekin mugiarazi egingo balitu bezala, dantzatzen daude. Guk, euskaldunok, ipurditik argia darion animalia izendatzen dugun insektu horri ingelesek “firefly” deitzen diote, suzko eulia. Suak ere ez du betirako irauten, baina hor dagoenean edertasun labur, magiko, laranja eta horixka hipnotiko horrek erraiak berotzen dizkizu. Suak, batzuetan ideiak kontzientziaren apalategian ordenatzen laguntzen dizu, besteetan burua uzten dizun heinean. Hautsaren dantza horrek ere bihotza berotzen dit. Horretarako dantza ikusi behar duzu, nahiz eta bibolina entzun ez. Armonia hori eskuarekin hautsa harrapatu nahiean apurtu egingo duzu. Zoriontasunarekin gauza bera gertatzen da; zenbat eta gehiago harrapatu nahi hainbat eta zailago. Zoriontasuna desiratzean, zoriontasunak min egingo dizu.

David Lynchen pelikula bat dirudi pentsamendu hau; hautsak iluntasunean dantzan, liburu bat, biluzik dagoen emakumea, zoriontasunaren ehiza, desioa... unikornio txuri bat falta da, baina nahiko animalia daukagu ipurtargiarekin. Lynchen obra izateko ihesaldia falta da. Zoriontasuna harrapatu nahiarekin antzera gertatzen da Lekeitioko hondartzako arearekin. Konturatu barik hatzamar artean sartzen zaizu eta oso zaila da hortik kentzea, baina esku artean gorde nahi duzunean, bustita ez egotekotan, area esku artetik ihesi egingo dizu. Hauts partikulak bezala alegia. Eta orain bai, inora doan ihesaldi honekin David deitu eta bere karrera osoa parrafo batean sartzeko gai izan naizela esango diot. Zoriontasunak dosi txikietan etorri behar du, orgasmoak bezala, ilunabarrak bezala, aurrean daukazun horren begietan maitasuna aurkitzen duzunean bezala, garaipen txikiak eta efimeroak bezala. Porrotaren itzalak noiz edo noiz ikutu egin behar zaitu, suntsitu egin behar zaitu, eta bereraikuntza prozesu horretan zure buruaren jabe izatean, porrotaren oroimenak indartsuagoa egingo zaitu. Prozesu horretan gizabanakoak salba dezakeen gauza bat gertatu behar zaizu; benetakoagoa bihurtu behar zara libreagoa izan ahal izateko. Bestela hobeto hauts partikulak ikusten egongo bazina edo ikusten saiatuko bazina. Edo larrua jotzen ondoan daukazun gorputz biluztuarekin. Edo liburu horren fantasia munduari eutsiko bazenio. Baina, arren, ez zaitez aspertu!

Hemen pasarte honen PDFa jaitsi dezakezu. Gogoratu idatzitako guztia zuzendu gabe dagoela, ezta bigarren begirada bat gabe...

2010-06-24

BAT BAT BAT


"We went there for everything we needed. We went there when thirsty, of course, and when hungry, and when dead tired. We went there when happy, to celebrate, and when sad, to sulk. We went there after weddings and funerals, for something to settle our nerves, and always for a shot of courage just before. We went there when we didn't know what we needed, hoping someone might tell us. We went there when looking for love, or sex, or trouble, or for someone who had gone missing, because sooner or later everyone turned up there. Most of all we went there when we needed to be found.”
JR Mohringer, The Tender Bar.

Hori da nire nobela hasi baino lehen idatzita dagoena. Eusebio Erkiagaren poemaren zati bat eta gero. Hortik aurrera nobela hasten da. Gaur metroan, 111. orrialdea idazten hasi dut. Zenbaki berezi bat delako hemen utzi nahi nuen aztarna, etorkizunean egun honetan lehenengo zirriborroaren 111. orrialdea idatzi nuela oroitzeko.