EZ ZARA NIRE LAGUNA II

Aurreko egunean Euskarabila leihaketarako idazlaneko lehen kapitulua hemen jarri nuen. Honelako erantzuna jaso zuen Naiarak. Musika honekin berriz irakurri dut oraintxe:

Mendexa, apirilak 20

Naiara maitea,


Gurasoen baserrian bizi naiz oraindik. Nire baserria da orain. Ama eta aita hil egin zitzaizkigun. Maialen nire bikotearekin eta gure hiru seme-alabekin bizi naiz egur eta harrizko kobazulo honetan. Elkartu gineneko gaua eta gero Nepalera joan nintzen hango mendiak igotzera. Hiru hilabeterako joan eta ia hamar urtez egon naiz han. Han ezagutu nuen Maialen. Han jaio ziren bikiak.


Hamabost urte joan dira, joder! Gezurra esango nizuke egunero gogoratu zaitudala esango banizu. Baina maiz egon zara nirekin urte hauetan zehar. Gau hura nire buruan errepikatu dut, nire esku eta zakilarekin errepikatu dut behin eta berriz, buruan daukazun abesti perfektu baten frekuentzia balu bezala. Barruan sartu eta ez duzu irten nahi izan, nik zure ipurtzulotik irten nahi ez nuen bezala. Zure izenagatik edo, desira hatxerik gabe idazten dut orain.


Zure gutuna seitan irakurri dut jada. Emozio handiarekin lehenengo irakurketa biak. Bigarrenean, erekzio bero batek azpimarratu ditu zure hitzak. Zure aluaren memoria nire ahoan, sagar titiak nire eskuen artean, zure ipurtzulo itxia nire zakilaren puntan… Irudimenak soilik isuria dakar. Annapurna sakratua bazina bezala, nire pioleta zure titien arteko pasadizoan barrena sartu da gaurkoan, elurrez beteta utzi ditut zure titien tontorrak.


Zure galderak obsesionatu egin nau. Larrutan nola hartuko zintudan jakin nahi duzu. Autentiko hitzari benetako esanahia eman ziezaiokeen norbait zinela pentsatu izan dut beti. Arropa astiro kentzen dudan bitartean erantzungo dizut galdera unibertsal horri. Nik uste galdera horren atzetik beste mundu bat dagoela. Beldur barik idatziko dizut.


Betegabeko “naian” (ikusten?) datza gizakien arteko erlazioen muina. Platonen izena daraman aldebakarreko maitasun forma horri esker mugitzen da gizabanakoa. Hartu-emanen muina horretan datza…


Joyce bezala sentiarazi nauzu gaurkoan. Nik ez dut honelakorik inoiz idatzi. Horregatik, gutun hau berriz irakurri barik bidaliko dizut, bestela, hala-nolakotasunaren itzalagatik, zaramako bidea hartuko duelakoan nago. Zure izenak ere Joyceren emaztearenaren antza du. Kasualitatea. Kausalitatea. Sexualitatea. Kontsonante berberekin eraikitako izen borobila, doinu ederra duten bi emakume. Nik Jamesen Ulysses ez dut irakurri, baina adituek diote literatura unibertsaleko idazlerik handiena dela. Hementxe nago ni, aldiz, asperkeriatik ihes egin naian. Ingurukoen antzekoa izatera kondenatua ez nagoela sinesten jarraitzen dut oraindik. Gu desberdinak garelako.


Nola egingo nizukeen? Zer? Nondik? Noiz? Non? Asmatu gabeko nai beste galdera partikula erantzungo dizkizut. Galdera ikurra nire bihotzaren erdia dela egokitu zait oraintxe momentuan.
Horiek filosofiak erantzun beharko lituzkeen galderak, gastaturiko nor naizen, nondik natorren eta nora noan barik… Seigarrenez testua begiekin ukitu eta gero Googlen bilatu zaitut. Ez zaitut aurkitu, ez Facebook, ez Twitter, ez blogik, ezta argazkirik ere. Montevideotik idazten didazula diozu, baina gutun-azalak munduko beste txoko baten marka dauka. Non zaude? Zertan zaude? Zergatik gezurra? Ez al zara, bada, mugida arraroren batean egongo? Laguntzarik behar duzu?
Naiara. Bakarrik nago etxean. Zurea naiz orain, zurea da nire imajinazioa. Irudimenak ez duelako kulparik, senik ez duen bezala. Fantasiak ez du fidela izan behar. Mendiari so nago udaberriko arratsalde laranja honetan. Mendian imajinatzen zaitut. Biluzik. Niri deika. Eskuak aluan dituzu. Leihoan nago eta hor zaude, basoko lamia. Zure kantua entzun naiko nuke berriz. Abesten jarraitzen al duzu?


Eskailerak hirunaka jaitsi ditut, korrika batean. Bihotza topera doa, hankak baino azkarrago. Zure alua dastatu “nai” dut berriz, mingaina tente zure klitoria arakatuz, zure ezpainen arteko gazitasun goxoan zure plazerraren bila bidaiatuz. Atzetik hartu nai zaitut, lau hankan. Belarrean barrena zure belaunak sartu nai ditut, loreen artean zure jatorrira salbu itzuliz. Nire zakilaren kolorea zure atzealde likido estutik desagertzen ikusi nai dut. Titiburuekin borobilak egingo ditut nire hatzokin.


Jaitsi naiz, baina ez zaude udaberriko loreen artean. Arratsalde erdian kalean nago biluzik. Zer pentsatuko dute inguruko ardiek?


Nire desira zure esku dago.

Berdaitz

Laster hurrengo zatia.