AI CHARLES!

Ez, Ez dut "R" bat ahaztu.

Egunero bezala goizean komunera noa, gosaldu eta geroko komunaz ari naiz. Eseri egiten naiz eta poesia irakurtzen dut. Orain Charlesen "The Pleasures of the Damned" itzela daukat eskuartean. Gaur bizpahiru poema eder irakurri dut, laster zatiren bat hona ekarriko dut. Bitartean Charlesen presentzia beste toki batetik etorri zait. Hau irakurri:

THE LAUGHING HEART

your life is your life
don’t let it be clubbed into dank submission.
be on the watch.
there are ways out.
there is a light somewhere.
it may not be much light but
it beats the darkness.
be on the watch.
the gods will offer you chances.
know them.
take them.
you can’t beat death but
you can beat death in life, sometimes.
and the more often you learn to do it,
the more light there will be.
your life is your life.
know it while you have it.
you are marvelous
the gods wait to delight
in you.

eta orain hau ikusi:



Eta zera pentsatzen dut... publizitatean -gaur eguneko kapitalismo kontsumistaren ardatz madarikatuenetarikoa- jartzen dugun poesia beste toki batzuetan jarriko bagenu, ai!... eta Charlesek esandako beste hau datorkit burura: poesia ez da denontzat. Eta horrek hau pizten du:

Nork irakurtzen du poesia?
Nork idazten du poesia?
Poesia, otoitza bezalakoa da
beharra eta beldurra daukagunean soilik
gogoratzen dugun hura
ai ama, ai ama, ai Charles!