2012-12-21

THEY WON!


European Tour 2012 bukatu zaie. David, Galder eta Gorka Euskal Herrian egon beharko lirateke. Pau ere. Sam ideiarik ez... Bartzelonatik? Adikto bat naizenez Gorkaren azken gogoeta ederra, Lekunberritik idatzia, irakurri dut berriz ere, isiltasunari aurre egiteko... azken akorde horri hitz batekin agur esateko:

[...] Soinu-frogarik gabe, bertako Black Pigeon taldearen ondotik irten gara taulara. Asteazkena da, 20 egunetako abenturari amaiera emango dion kontzertua hastear gaude eta aretoa beteta ikusteak zerbait mugitu digu bihotz-aldean. Begi-keinua elkarri, lau makila-kolpe eta hasi gara, galgarik gabeko mendi errusiarrean behera hirurok, zer da ba zuzenean jotzea? Hainbeste talde dago munduan, ezen sinestezina baitirudi hemen egon ahal izatea, kontinente osoa zeharkatu ondoren gure kantuak zaleekin partekatzen. Abesti hau nire gelan sortu zen ziurrenik, baina maite dut zuk ematen diozun zentzua, zeurea eta ez beste inorena den horixe. Edo akaso bai, akaso bada beste norbaitena ere, begira zeure ingurura, jende asko duzu kantuka. Edozelan ere, ‘zera’ kolektibo bat sortzen da ezerezetik, eta ez, ez gaituzte ulertzen, ‘ez dago bakardade hau sendatuko duen modarik’. Horregatik irudikatzen dut ring bat gitarraren sokak ikusterakoan, horregatik ihes egiten dute Galderren bonbotik mila mamut haserretuk, horregatik daki buruz Davidek soinu grabeen mapa osoa. Halako ‘gu’ kolektibo horren bila joateko beti, kantua kantuaren atzetik.

Eta honen gaztelerazko itzulpena (ulermena eta komunikazio unibertsala helburu):

[...] Saltándonos la prueba de sonido, salimos a escena tras los locales Black Pigeon. Es miércoles, estamos a punto de empezar el último concierto de esta aventura de 20 días y 20 noches, y ver la sala llena nos conmueve de verdad. Una mirada cómplice y cuatro golpes de baqueta hacen que empiece la función, ya estamos los tres en esa montaña rusa sin frenos que es tocar en directo. Hay tantas bandas en el planeta que todavía cuesta creer que seamos nosotros quienes, tras atravesar el continente entero, estemos aquí compartiendo nuestros temas con toda esta gente. Esta canción probablemente nació en mi habitación, pero amo el sentido que tú le das, ése que únicamente te pertenece a ti. O puede que también le pertenezca a alguien más, mira a tu alrededor, hay mucha gente cantando. En cualquier caso, es así como surge de la nada ese ‘algo’ colectivo, y no, no nos entienden, ‘no hay moda que cure esta soledad’. Por eso me imagino un ring cuando veo las cuerdas de mi guitarra, por eso escapan miles de mamuts enfadados del bombo de Galder, por eso David se sabe el mapa de los sonidos graves de memoria. Siempre en busca de ese “nosotros’ colectivo, una canción tras otra.

Eta hori baino ez da Berri Txarrak. Horregatik dira horren haundiak.

No hay comentarios: