CONSTANTINE MANOS

Argazkiak

ES OU ES (S.O.S)

Poema honek ez du behar aurkezpenik...

Me levanto de la cama desnudo
solo para escribir esto.
Llámalo manifiesto
o declaración de amor
o ni siquiera lo leas
y sigue sin responderme.

No importa que te haya antes
dicho toda la verdad, o que no.
No importa que hayamos hecho el amor
o que se haya quedado entre nosotros
como una fantasía o una ilusión.
Tampoco importa que me quieras,
créeme,
para eso ya estoy yo.

Pero para todo el resto
te necesito.
Y por esto te lo envío
porque no importa lo que sepas
porque no importa que me veas
como soy
o como quieres que sea
o como crees que soy
o como quiero que creas.

Improviso estas letras de madrugada
como improviso mis caricias.
Lo único que quiero
es sentarme a tu lado
y escuchar el susurro del silencio.
Lo único que quiero
es que aunque me ignores
no me olvides
cuando me haya marchado.
Por mucho que te cueste.
Porque eso es lo que hago yo contigo
cada día
después de todos estos años de exilio
en la prisión de mi pasaporte
y el abrazo de este mundo nómada.

PDFa nahi? Hemen daukazu.

EZIN TITULUA JARRI

Beherago aurkituko duzun beste sarreraren letaniarekin bukatzeko...

I.
Zein dimentsio izango du denak
heriotzaren aurrean?
Zerk gordetzen du garrantzia
arnasik ez dagoenean?

Eta Philip Rothek arrazoia badauka
eta hiltzerakoan
hildakoari ere soilik memoria
gelditzen ote bazaio?

Igarotako urteak betiereko
atzekoz aurrera birpasatzera
kondenatuak ote gaude-edo.
Ez al da gure hildakoekin
hemen gelditu garenok egiten duguna?

II.
Atzo berriro ere
beldurrarekin hitz egin nuen
- eta hiltzen zarenean, zer?-
esan zidan.

Oraindik dardarka nago
ahula naizelako
betierekoa izan nahi nukeelako
eta fededuna izan, ez ilusio gabekoa.
Lehoi batek
nire ausardia aperitiboz jan zuen
eskerrak azkenean lokartu nintzela.

Halere, badakit egun batzuetan zehar
beldur honekin lo egin behar izango dudala
hutsunea oso handia delako
dagoen argi gutxi honetarako.
Iluntasun horrekin ibili naiz gaur ere
eta atzera begiratu dut
eta nire itzalik ez zegoen lurrean.
Sentsazio hau hor dago,
minbizia bailitzan
nahiz eta ikusezin
beste min guztien artean izkutaturik.


III.
Otsailaren zortzian,
infinituaren bertikalean,
zortzi urte jada aita joan zela;
18:18-an itzali zen
eta iratzargailu gorriak markatu zuen
bere azken agurra.
Izeko Marisaren ondoan
hark jaso baitzuen
aitaren azkeneko airea
gogoratzen dut, gelatik irten zela
bere begietan
heriotzaren ziztada oraindik zegoela.
Orduan aitaren anaiak
amatxo, Aitor, osaba Joserra
eta denok sartu ginen
heriotzari konpainia egitera.
Hori izan zen
nire bizitzako isiltasunik handiena
Naia jaiotzerakoan bezala
negar egin zuen arte bezalako instantea.
kasu batean ezereza, bestean bizitza.

Han gelditu ginen denok zutik
nik ez nuen inor begiratu nahi
nirekin zoroen munduan egon nahi nuen
Kafkaren egunerokotasunean
arrazoiaren amildegian.

Dena apurtu zen. Dena gelditu zen.
Erlojua izan ezik.

Jonen begiak aurrean ditut batzutan
nire orruen garrasietan
eta abesti zahar batzuen akordeetan;
gogorra da ez ahaztea
gogorra da mina
batzuetan gogorregia.
Zailena, batzuetan argazkiak ikusi beharra
bere begirada urdina gogoratu ezinean
ezta bere irribarrea ere
aita gabeko munduan.

PDFa nahi baduzu, hemen klikatu.

HARAINDIA

Aspaldiko poesia bat izan arren, gaur, berriz irakurtzeko astia hartu dut.

Orain ulertu dut
eta dardarka nago…
ea partekatzeko ahalmena
ematen didan poema honek!

Jainkoek, eta bere akolitoek
hil eto geroko bizitzari buruzko kontuak
behin eta berriz aldarrikatzen dituzte.
Ez al da dena erlijioaren
muntaia fundamentalista
nazkagarri bat?
agian...
Paradisu edo infernu hori,
baita purgatorioa ere
memoria baino ez da.
Gogoratua izatea da
betirako izateko aukera bakarra.
Beste bizitza bat da, gorputz gabekoa
heriotzari iruzur egiteko irtenbidea; memoria
...-aitak begi berdeak zituen-...

Hori da profeten mezua, eureka!
ez al da ba jesus delako hori hilezkorra?
eta buddha? ala joshua? allah?
yahweh, bhagwan ala wagehuru?
propagandisten memorietan bizi dira
jainkoak
eta beraien ordezkariek,
bidai-agentziako langileak balira
beste bizitza horretarako ofertak dituzte;
otoitzetan oroimen lana baino ez da egiten.
jonen “poesia infinitoa” bezain hilezkorra
bukaezina,
jon ere jainkoez ari zen poema hartan
eta ni, errepika ari naiz,
abesten eta otoitz egiten, nire letaniak
-nire aitaren begiak berdeak ziren-

Jainko guztien beste bizitza hori
perfektua, ez-fisikoa
memoria da, nola bestela?
Ez al gara denok hobeagoak
desagertu eta gero
hemen gu barik gelditzen direnentzat?
batzuk ez; horientzat memoria-infernu.
Batzutan memoria hori geneetan dago;
geneen bitartez trasmitu diot nik Naiari
nire izaeraren zati bat...ai! nire alaba gaixoa
-nire aitaren begiak ziren berde argiak-

Gogoratua izan naiteke, edo ez
maite nautenen ispilu aurreko
oroitzapen pribatuan;
auzoan, herrian, hirian, nazioan
ala munduan...allah bezala...bezallah!
edo memoria biologikoan
isiltasun naturalen zirrikituetan.
adenina, guanina, timina eta zitosina…
betierekotasunaren lengoia.
memoria biologikoa mintzairan.
-aitaren argi berdeak, begiak-

PDFa nahi baldin baduzu, hemen jaitsi.

MARTISTA

Gaur Martari buruz hitz egitera nator. Ibizatik imeil bat iritsi zaidalako. Y por eso no voy a escribir estas letras en euskara. Aprovecho la coyuntura para decir que me encantaría sacar tiempo para traducir lo que cuento aquí del euskara a otros muchos idiomas. Como Marta me dice hoy, es una pena que no me entienda el 90% de lo que digo, a pesar de lo cual sigue visitando el Baga-Biga. No tengo palabras (o tengo demasiadas) para expresar lo que eso significa para alguien como yo.
Pues eso...Marta...o Marta la artista, o Martista, o Marta la socorrista, o Marta la tatuadora...Marta...
Ahora está en Ibiza dale que te pego a la tinta...intentando hacer la temporada, hacer manos en culos de ingleses borrachos, y saliendo adelante.

En su día le escribí este poema:

Martaren koadroak
ikusi ditut arratsaldean.
Estilo bitxia
estilo pertsonala.
Bakarra,
behintzat niretzat:
emagaldua oso polita da
bere koloreek…
gorriek eta marroiek
arima daukate.
Umeen begiradak
umea eta telebista,
hori izango al da
nirekin elkarrizketa
telefonikoa izan ondoren
margoztu al zuena?
Agian bai. Agian ez.
Esplikatu nion,
nola Naia tentelatzen
zuen telebistak.
agian bai, hori liteke!
agian bai, hortik jaio zen.

Gustatuko litzaidake
Koadro bat erostea.
Margozten imaginatu al izateko
Marta margolaria!
Marta artista: Martista.

Pintzelekin magia
egin dezakezulako,
errespetatzen zaitut.
Bernat zoriontzeagatik
eta bere ondoan egoteagatik
miresten zaitut.
Zarena izaten ausartzeagatik
maite zaitut.

Ez dut behar denbora
zure ondoan,
ulertzeko eta ikusteko
zein berezia zaren
zein ederra den
zure barruko mundua;
zure espirituan,
pintzelak erabiliz
isladatzen dena
eta gu ispiluok
iluminatzen gaituena.

Espero dut gure argiaren
berotasuna noiz edo noiz
zure gorputza aurkitzea
eta zure arima berotzea!

Eskerrik asko margozteagatik!!!

Que formó parte de aquella selección de poemas que llevaba por título "Sentsazioei eginiko argazkien letrak" y que te puedes descargar aquí.

Ahora me escribe los domingos y yo le contesto cuando saco tiempo, le llamo o le escribo y le escucho y le cuento. El otro día le escribí un largo imeil, del que con su permiso extraigo esto:

no tengo hambre
pero me comía tu tristeza de aperitivo
para que sigamos entre sonrisas
huele todo mejor, sabe todo más rico
sin adjetivos, sin aditivos, sin miedos

y la muerte de postre
pero mientras tanto...
peguémonos un atracón
y tu sigue pintando
y llenando el mundo de belleza
esa belleza que puebla tus noches

como la luna que se esconde
para que no la veas
me comía tus sombras,
me comía tus tristezas
para que no las sientas
para que el futuro no te mienta
y no te engañe el amor.
que es lo único que importa…Te puedes bajar el primer poema aquí, y el segundo aquí.
Y esta es la página web de Marta, que está en este blog (en los enlaces a otras páginas) por si te apetece pasarte a visitarla y se te ha olvidado la dirección. Si quieres hacerse un tatuaje especial, ya sabe donde tienes que ir, y no lo digo por decir.

EMOZIOZ SATURATUA

Nola izan naiteke edertasunaren aurrean poeta?
Nola izan naiteke ametsen aurrean ameslaria?
Nola?

Munduak
emozioz saturatua dagoela
uste du.
Horregatik ezin du sentitu.

Orduan
errealitate zati bat
nirekin hartzen dut
eta Cortazarren mundura ekartzen dut
eskailerak igotzen ditudan bitartean.

Izan nintzenaren islada ikustean
gaurko erresistentzia
ez dirudi
hain garrantzitsua,
menperatua nagoelako.

Halere, gaur ekainaren egun honetan
nire arimako ispilua garbitzean
ez dut beldurrik,
begi tristerik aurkituko ez dudalako.
Eta orduan konturatzen naiz
edertasuna deskribatzea
amets egitea
baino errexagoa dela.

Munduak
emozioz saturatua dagoela
uste du.
Horregatik ezin du sentitu.

Niri ez zait gauza bera gertatzen
eta zuri?


PDFa nahi? Hemen daukazu.

GIZAKIAREN HAUSKORTASUNA

Iazko beste poema bat. Iazko poema bai, baina ez sentsazioa. Poema hona balitz zuk ere ikusi eta sentituko zenuke bertan isladatu nahi izan nuena. Neska txinatar hau ia egunero ikusten dut, bai autobusean, bai metroan. Eta poesia honek esaten duena, egunero sentitu ere.

Pisugabeko izakia,
finen artean finena.
Hain fina, non bere gorputzak
nerabetasunean galduta dago
begirada galdutako emakume txinatarra.
Triste dago.

Nahiz eta bere aurpegi garbia
nahiz eta bere zapata merkeak
nahiz eta bere arropa xeheak,

neskak, gizakiaren purutasuna dauka
gizakiaren hauskortasunaren esentzia.
Ez du behar mozorrorik
lerdena da-eta
gardena da-eta.

Triste nago,
bere tristura hain haundia ematen du…
zein ederra den esan beharko nioke
fikziotik aterata dirudiela ere
begirada galdutako emakume txinatarra.

Poemaren PDFa gorde nahi baldin baduzu, hemen jaitsi