IBILTARIEN MINAK AIREAN

Lagun batek aurreko egunean imeiltxu eder bat bidali zidan urrutitik, nire azkeneko aieneak direla eta ziurrenik. Lagun batzuek nire oihuak entzun dituztelako, eta nahiz eta orokorrean hain gaizki ez sentitu, honelako mezuek sekulako indarra ematen didala aitortu behar dut. Hona hemen berak idatzitakoaren zati batzuk:

"Bagabigatik paseoan ibili naiz eta erreflexu bat bezala gutun orriak hartu eta idazten hasi naiz. Bi paragrafo lau orrialde ezberdinetan idatzi eta gero emailez egitea erraxagoa izango zela erabaki dut. Ez dakit zergatik baina ez nintzen zure etxeko buzoian agertu nahi abisurik gabe, gainera gai bakoitzak bere euskarria dauka eta hortaz aparte, ez daukat zure helbidea.
Tristura eta lagunen isiltasunak sortzen deutsun minaz idazten duzu euskaraz zein erderaz. Nik bebai euskaraz zein erderaz idatziko deutsut oraingo honetan hatzamarrek bihotzak buruari bildatzen dizkioten emozioak hitzetan itzultzen duten bitartean. Beharrezko hitzetan.
Ez dakit zure laguna ote naizen baina ez zait axola. Kasualki pasatu izan zara beti nere bizitzatik.

[...]

Lagun bategatik gauza ederrak egiten dituztenak estimatu egiten ditut. Besteenganako maitasuna ekintzetan eraikitzen dituztenak gizartearen pertsonai berezienak direla pentsau izan dut beti. Aupa Eneko! Eta gero astero, barikuero, poesia bat heltzen zitzaidan epostara. Horra hor tipo honen balentria! ...Artista eta ausarta gainera zara, ez daude zu bezalako askorik eta horrek mundua pobrezitu egiten du. Eta batzutan poesia irakurtzen nuen, beste batzutan ez, batzutan alaba eta familiaren argazkiak ikusten nituen beste batzutan ez. Eta horrela nere bizitzako kotidianoan sartu zinen, artista bezala, ze oraindikan ez dakit fisikoa edo kimikoa zarenik, ezta zertara dedikatzen zaren.

[...]

Baina hori ez da asuntua. Kontua da zuren Bagabigan laguntasunari buruz idazten duzula eta oihuka zaudela eta norbait ohiuka dagoenean zauri bat daukalako izango da eta, oihuka dagoenari, berahala kolpearen minan puts egin behar zaio zauria erre ez dezan. Laguna izanda zein ez.

[...]

Kanpoan bizitzea zer den ondo dakizu. Zerbait ere badakit nik. Bolada onak onak dira edonon baina txarrak latzak dira atzerrian. Eta kanpoan gaudenok badakigu etxera soilik notizia onak bidaltzen direla horregatik, gaiziki egonda ere, irribarrez berbaiten duzu etxekoekin, horregatik badira kontatzen ez diren gauza asko, eskapatzen diren batzuk ere badaude, noski, baina optimismoaren itxurakerian bihurtzen dituzu deiak etxera... baina egun baten nekatua zaude eta ezin duzu gehiago, y parece que el mundo y tu ya no soys dos, y le pides que te deje dormir fuera y buscas donde no corresponde y no ves lo que hace falta y eructas y pincha y duele y pilla y molesta y... hace poco que llegaste y si no das señales de vida nadie se preocupa. Y puedes pasar los días escondido en la cama (o peor escondido entre trabajo), que a nadie le extraña, y te preguntas por tus amigos y no están, porque te fuiste, porque pensamos que es el que se va el que tiene que mantener contacto, una falsa deuda moral por haberles abandonado, y les escribes, pero ellos tambien te han echado de menos y ya no tienen espacio en sus días para vos, porque hay que sentarse, porque hay que escribir, porque hay que contar de uno porque si no no vale y... galderak etengabe etortzen zaizkizu burura. Nor zara? Zer egiten duzu? Zertarako? Non erratu zara? Zergatik mina eta hutsa barruan? Eta ez dago erantzunik kanpoan, ez dakit barruan egongo ote denik baina momentuz ez dozu topau... Eta gehien maite zaituena ondoan daukazu eta gabetan, negar egiten duzun bitartean berak be isiltasunean egiten du negar, beste inork baino hobe ulertzen baitzaitu, baina bikote baten, bat gaizki dagoenean bestea ongi egon behar da ostera ezin aurrera jarraitu.


Sentir que te escondes. No sabes bien quién eres pero sabes lo que no eres, lo que no quieres ser, pero eso te da problemas y decides seguir siendo, callado, al fondo, con la mirada perdida, aguantandote las ganas de gritar, de llorar, de morder. Y un día no te aguantas, y revientas y dices y haces todo lo que no querías, y pierdes los motivos y las razones y el sentido. Y vuelves a meterte en la cama. El mundo es demasiado grande para gente tan poco preparada como tu. Escuchas bajito canciones que hablan de sueños y libertad, cierras los ojos y tienes el pelo al aire, los abres y te sientes viejo. Dudas, dudas dudas y vuelves a necesitar a esos que te aguanten en conversaciones hablando sobre YO porque no se donde estoy y es lo que ahora necesito. Pero no los hay, son pocos lo que estan dispuesto a escuchar y menos los que ademas de escucharte te consideran el beneficio de equivocarte. Estás desilusionado, apagado, aplastado... y tu jefe te llama y te avisa que tienes que despedir a 5 compañeros. Joder... con lo que me ha costado encontrar trabajo! y esa noche has quedado a cenar con dos de ellos. Les llamas y solo te atreves a cancelarles la cena. Les vuelves a llamar más tarde y no sabes como expresar una decisión q que no es tuya. Lo dices. Las palabras se balbucean. No hay contratos, no han hecho nada mal, no hay motivos. Pero es así, hemos encontrado un estudio que nos da todo y también el equipo técnico. Es más barato solo eso. Pero llevan un mes laburando. No pasa nada. Tu jefe sabe que el cine es dinero pero yo creo que el dinero es solo un medio... Ya puedo entrar en el G-8, he despedido al 62% de mi empresa y soy la unica trabajadora y tengo 2 jefes que se dicen progresistas. [...]"

Joder. Joder. Joder. Zer nolako lagun ederrak ditudan. Lagun honekin zeozer magikoak eusten gaituela uste dut. Erlijioetan sinesten ez dudan bezala ez dut magian sinesten, baina lagun magikoak... hori beste mobida bat da. Bien bitartean atzo pakete bat iritsi zitzaidan Londresetik. Eskuz idatzitako gutun akojonante batekin. Gizon oso berezi baten hitz margotuekin. Nork idatzi dizu zuri azken gutuna? Bankuak? Iberdrolak? Euskaltelek? Uren Partzuergoak? Patxi Lopezek? ETAk? eta eskuz? Itzela zara, To! Itzela!!!! Inspirazioa.... ai... inspirazioa!