2011-11-27

NO HAY VUELTA


Estoy escribiendo una novela
es obviamente la primera,
porque no creo
que en otras circunstancias
numéricas
le dedicaría todo un poema

es una novela
que ni siquiera
mis sufridos amigos
terminan de leer
tampoco se atreven
a decirme lo que piensan;
imagínate la mierda

pero ya no hay salido
porque he quemado
todos los mapas
y he derribado
todas las puertas
que me trajeron aquí
y no puedo seguir el rastro
para intentar un regreso
acabo de romper la brújula
he dejado mi trabajo
-como en las historias
de perdedores
que se buscan perdiéndose-

soy consciente de
mis pocas garantías
y a los hechos me remito
todas las editoriales
dijeron que no
a mi primer intento
y el new yorker
me escribe
formateados mensajes
más a menudo que mis
amigos y conocidos
para decirme
que lo sienten mucho.

y este poema
es tan patético
como todos aquellos

aunque si Hemingway
tenía razón
honestidad me sobra
así que, porqué no,
brindemos ya por mi éxito


aquí tienes el pdf.

2011-11-25

LIFELINE


Ostiralerako aproposa. Zuzeko bertsio intimista batean. Arratsaldea harraatzen gaituen bitartean.
Kanta hau niretzat oso berezia da. Bernatentzat egin nituen irratsaio guztietako sintonia zelako, saio berezi honetan bezala.

Gora Ben!

GUY BUTTERY


Emozioz betetako kanta. Emozioz betetako musikaria.
Oinutsik. Adatsa, gitarra eta argi txiki bat.



Pasote. Akojonante. Ederra.
Eta lista nire erraietan jarraitzen du.
Inspiragarria dela argi gera dadila.

Eta hau?



Galtzerdiekin.

PROJECT 2: OINAK


Proiektu hau hasi nuenetik
kalera egunero irteten naiz kamararekin
leihoak ireki nahiean
nire hiriko turista
nire haundinahien nihilista bihurtu ezin
bikoteak bikote
ez da hobeto bi oin bakarra ezik?





DAPHNE


Irinaren lana aztertu dut
atzoko argazki bat
gaurkoratu duenean
erreprodukzio lana
denborari omenaldia

Modernismoa
zer ostia da hori?
arin bizitzea?
teknologiaz gozatzea?
ala atzera begira
eta lehenaldia birpasatu.

zer esango dizut ba
zuk jada ez dakizuna:
sentsazio bat
emozio bi
hiru desira
hamaika hitz galduokin

denboraren zirrikituek
benetazkoaren korapiloak
askatzen dituzte
eta horrela etor naiteke zugana
biluzik
memoria guztien gordailu
ahaztutakoen oztoporik gabe
benetazkoa urri delako
ahaztutakoa da gehiena
atzera begira
bestela
eta dena izango da hobea
Hemingway zein Xenpelar
Lizardi zein beste poetak

atzera begira
dena dirudi hobeagoa
begira, bai begira;
denboraren filtroak
halanolakoa hiltzen
selekzio positiboa
darwinismo literarioa

hildakoaren artean
zutik daude oraindik
memoriaren zaldun berdeak
nire aurrean
biluztu ez ziren
emakume guztiak bezala
kutxa berberean gordeak
eta beti diraute hobeagoak

aurreko garaiak dirudite hobeagoak
etorkizuna aldiz
aukeraz dago josia


Daphneren argazkia dut
oraintxe bertan
nire aurrean.
Daphneren argazkia
duzu zuk ere begipean
Baina, nor da Daphne?
Peneus eta Creusaren alaba,
ni Apolo ez izan arren
ninfa bat da Daphne
denbora bezalaxe
eta Apolo banintz bezala
bere atzetik noa
birginitatearen atzetik

pdf interesatzen bazaizu hemendik jaitsi.

2011-11-24

EL ARTE DE VOLAR


Atzo Altarribaren komikia bukatu nuen. Iciarrek ekarri zidan kopia Gasteiztik. Hona hemen bideo promozional bat:



Eta hona hemen nik Antoniori atzo idatzi nion mezua:

Antonio,

No me conoces. Yo tampoco a ti. Pero tengo el inmenso placer de poder disfrutar de tu trabajo.
Supongo que habrás recibido centenares de mensajes (ya nadie escribe cartas) que tenían esa frase al principio, a modo de tarjeta de visita. Porque la curiosidad mató al gato, pero a nosotros nos tiene en vilo y nos da ganas de encender nuestras ilusiones.
Bueno…
pues la cuestión es que acabo de cerrar la última página de “El arte de volar” y tengo que hacer algo para salir del estupor alucinógeno en el que tus palabras y las ilustraciones de Kim me han dejado. Supongo que mucha de la correspondencia que has recibido, la anónima, contenía también algo similar…
siento no ser original.

Solo te escribo estas humildes líneas para contarte la gran emoción que me invade después de haber trabajo la historia de tu padre. Muchas cosas se van a quedar en mi memoria grabadas para siempre. La sensación de casi ver caer a tu padre… esa libertad redentora, que no pudo conseguir en vida… una historia más de un perdedor que se metió en muchas de las luchas ordinarias, muchas de las irremediables batallas que por lo menos luchó, porque el que no lucha, no pierde. Y hacen falta perdedores para cambiar las cosas. Además me parece que casi todas las luchas que perdió tu padre eran lícitas y moralmente defendibles. Pero eso es otra historia. Artísticamente hablando me interesa mucho la forma del comienzo de la historia, esa especie de ocupación de la memoria de tu padre, esa especie de reencarnación tuya, que te permite darle fuerza al relato porque todo está en primera persona. El legado se hace muy presente. La herencia, más allá de algo puramente genético y biológico, que va solo en un sentido; de padres a hijos.

El ejercicio de memoria histórica que haces, a través de los ojos de tu padre es espectacular. Acojonante. Me ha entusiasmado ese momento en el que se habla de la renuncia a lo que uno es para poder sobrevivir, en los primeros momentos del régimen. Me interesa mucho ese aspecto de muerte en vida, que lleva indudablemente a dar más valor a ese suicidio que al que en realidad termina con los 90 años de tu padre.

Podría dejarte ciego escribiendo, porque lo inspirador de tu historia no tiene límites. Invita a la reflexión de una manera sutil y muy eficaz. A reflexionar sobre aspectos filosóficos, históricos, morales, personales, humanos… y una larga lista de esas palabras importantes que todos conocemos.

Antonio, solo me queda agradecerte infinitamente tu trabajo, tu obra, tu lucha diaria. Espero pronto poder seguir disfrutando de algo más de tu trabajo. Gracias a tu fantástica página web, se hace muy fácil adentrarse un poco más en el universo Altarriba.

Enhorabuena por ser tan fiel a la verdad – a la tuya, a la de tu padre, a la de tantos otros, como Mariano, Doroteo, Hipólito, Ángel, Elvira, Basilio…- y tan auténtico. Un aplauso silencioso que debe de acompañarte siempre.

perdón por la incursión y por esta larga epístola.

Eneko

THE THINGS THAT EXCITE ME... (ME TOO)


Ez dakit nola heldu nintzen hona, igual dio. "Blogging the beautiful" esanguratsuarekin aurkezten da blogalaria. Ni ere kitxikatzen nau honelako edertasunak.








2008ko Urriatik egunero argazki bat jarri du lagun honek. Hona joartxiboa kontsultatu nahi baduzu. Bertan, hasierako intercourse tendentzia voyeur batetik hasita gaur eguneko eskulturara nola iritsi deneko prozesua ikusgai.